Dat is even een tijdje geleden dat ik wat heb geplaatst. Normaal gesproken betekent het dat alles goed gaat. Als ik het artikel uit roddelblad de telegraaf moet geloven dan zou het in dit geval ook kunnen betekenen dat ik word geboycot. Ik merk echter weinig van de commotie over de film van Wilders evenals de boycot van Nederlandse producten. De meesten hebben wel van de film gehoord en sommigen zeggen; ‘They shouldn't make a movie that hurts other people'. Maar kom op, dan kunnen ze om te beginnen ‘Miss Congeniality' ook wel schrappen. Die film is een marteling. Uiteraard zeg ik dat niet hardop, het ministerie van buitenlandse zaken adviseert me immers een laag profiel aan te houden. Maar even tussen ons; waarom zitten alle partijen zo simpel en voorspelbaar in elkaar. Kan niet iedereen een laag profiel aanhouden? Enkele reacties van ‘onze' kant op het artikel over de Maleise winkelketen; Direct alle ontwikkelinghulp stopzetten (uh ja, okay welke zullen we stopzetten..die aan Afrika?), Wij mogen hun niet over een kam scheren maar nou doen hun ut zeluf wel? (uh, nee..dat doen ze niet..) Iedereen lijkt zijn menig klaar te hebben. ‘Voor- én tegenstanders' van welke partij dan ook. Dat de gemiddelde mens op deze aardkloot na miljoenen jaren van evolutie nog steeds het IQ van een visstick heeft is best triest. Ik had altijd al het idee dat Kapitein Iglo niet echt was, z'n product is in ieder geval knap waardeloos.
Dan het bericht van de Nederlandse Ambassade dat ik onder ogen kreeg. Ik snap dat je als regering voorzichtig en politiek correct moet zijn en dat je afstand doet van Wilders uitspraken. Maar neem als Nederlandse regering alsjeblieft geen standpunt in waarbij je verteld dat je vrijheid van meningsuiting nastreeft maar vervolgens wel gaat kijken of je mnr Wilders Strafrechterlijk kunt vervolgen. En wat lopen wij te schelden op die extremisten...ook zij hebben recht op vrijheid van meningsuiting. Die ene gup die zichzelf opblaast moeten we ons niet zo druk om maken, draag liever je autogordel of doe iets anders om je eigen leven in eigen handen te houden.
Breng de film alsjeblieft uit als special edition en doe er een gratis pocketeditie van ‘Mein Kampf' bij, dat boek wil ik ook wel een keer lezen. Maak het bespreekbaar, natuurlijk krijg je reacties. Zoals Teeuwen al aangaf; een mening kan beledigend zijn en gevoelige onderwerpen moeten geridiculiseerd kunnen worden anders krijg je enge situaties. Verbieden van een boek of film (of zelfs ideeën...heb het niet over de uitvoering van deze ideeën) welke beledigend en kwetsend (kunnen) zijn -door welke partij dan ook en op welke manier dan ook-, leidt dus ook tot enge situaties. Mensen gaan in extremen denken en doen omdat iets niet bespreekbaar is. Het ‘probleem' blijft heus wel bestaan. Maar gelukkig hebben we een wereld vol mensen die elkaar dingen verbieden en die stuk voor stuk bevooroordeeld zijn....Macht aan de vissticks, lang leve Kapitein Iglo..‘Hou zee'! ...of ‘hoezee' zoals je wilt (zoek dat maar op wiki..). Hoe lang blijft men nog met de vinger naar elkaar wijzen. We zitten al sinds het begin van deze zondvloed met zn allen in hetzelfde schuitje. Als dit de koers is die we blijven varen, dan is het spijtig dat de aarde sinds pakweg de 16e eeuw officieel niet langer plat is.

Trouwens, over enge situaties gesproken. Misschien komt het door de vele ‘ghost stories' maar ik begin ook dingen mee te maken. Zat vorige week achter mijn laptop met de muziek aan, geklop op de deur. Hmm mn huisgenoot natuurlijk, die wil slapen. Geluid wat zachter, weer geklop...ja rustig, doe de deur open.....nobody there! Damn dat was even schrikken. Muziek helemaal uit gezet. Paar minuten gewacht, bleken ze boven me met een verbouwing bezig te zijn...maar dat geklop, het leek toch echt op mijn deur te zijn..zelfs nadat ik het geluid bijna helemaal uit had gezet...
Pas echt eng werd het afgelopen maandagnacht (7 op 8 april). We bleven voor de tweede keer overnachten in Port Klang in het Crystal Crown Hotel. De volgende ochtend moesten we op tijd bij de cruise terminal aanwezig te zijn voor de Duitsers die met de bus een dagtour gingen maken. Hoewel we 5.30 een wake-up call kregen hebben we met z'n vieren tot een uur of 1 Jenga gespeeld waarna Regina en Asmine naar hun eigen kamer gingen. Suresh en ik hebben nog tot een uur of 4 doorgepraat. Nadat we besloten dat het toch tijd werd om nog even een goed uur te slapen was Suresh dan ook met 5 minuten weg. Ik merkte het aan z'n lichte gesnurk. Nog geen minuut later hoor ik geklop op de deur. Geen gewoon geklop. Het klinkt alsof iemand met vier vingertoppen tegelijk op de deur tikt. Vier keer, met tussen elke klop een angstaanjagend lange seconde (try it!). Ik zat te bedenken wat het kon zijn maar er was geen rationele verklaring te bedenken. Het kon de airco niet zijn, niet het toilet, verwarmingsbuizen laat staan een cv hebben ze hier niet, Suresh lag wel te bewegen maar lag met zijn ledematen volledig op het bed en het was zeker niet iemand die ons vriendelijk kwam verzoeken of we wilden kappen met praten. Weer hetzelfde geklop...damn. Ik zag al voor me hoe mw Pontianak op de deur klopte en vervolgens vies grijnzend om de hoek wachtte op het moment dat ik naar buiten zou komen...ik dacht het dus even van niet. Ik had me voorgenomen om in een dergelijke situatie de deur open te trekken. Maar de gedachte dat er niemand of juist wél iemand zou staan (en het eventueel toegang te verschaffen tot onze kamer) maakte het idee beangstigender dan vol te houden dat ik het me toch maar verbeeld had. Bovendien had ik geen zin om een uur te zoeken naar de bron van het geluid...ik moest ook nog slapen. De volgende ochtend vertelde Asmine (afzonderlijk van mij) ook iets gehoord te hebben en ze had iets bij of op haar bed gevoeld......
Pontianak is trouwens de meest gevreesde en meest gevaarlijke geest van Maleisië. Het is de geest van een vrouw die overleden is tijdens de bevalling van haar kind. Het is een vampier, een groot geval met lange wilde haren, rooddoorlopen ogen, puntige tanden en een venijnige grijns op dr bakkus. Mijn andere collega had pas geleden nog verteld dat hij er ooit een had gezien. Zijn vriend geloofde niet in Pontianak en had geroepen dat deze zichzelf moest laten zien als ze bestond. Even later bij het zwembad vraagt de vriend verschrikt aan mijn collega om niet achterom te kijken. Er loert iets naar ze vanuit de bosjes. Als hij kijkt blijkt het Pontianak te zijn. Wanneer ze het zwembad verlaten volgt de geest ze naar de hotelkamer. De hele nacht heeft de geest rondjes gedoold om de kamer. Elke keer wanneer deze de deur passeerde klopte ze op de deur en elke keer voor het raam hoorde hij haar lachen. De volgende ochtend zaten er overal krassen en beschadigingen op muren en deuren. Overigens met de wetenschap dat dit verhaal bullshit moest zijn ben ik na het geklop met een gerust hart gaan slapen.

De eerste trip naar Klang was op een zaterdag. Een vrije zaterdag, waarvoor ik toch mooi even een andere zaterdag tegoed krijg (om weer te juggelen). Daarnaast mocht ik ook nog eens het magistrale bedrag van 30RM opstrijken. Das toch al gauw een euro of 6. Dat zet dus ook geen zoden aan de dijk. Maarrr ik had een deal gesloten met HR. Ipv de 30RM heb ik afgelopen dinsdagmiddag de halve dag vrij gekregen zonder dat het me een hele dag verlof kost (halve dagen of uren verlof doen ze niet aan..). We spreken dus over de dinsdag dat we voor de tweede keer in Port Klang verbleven. Juist ja die nacht met Pontianak en een uur slaap wat ik zojuist beschreef. Ik zat dit keer namelijk op de Half Day K.L.Tour en die eindigde -hoe kan het ook anders- halverwege de dag rond een uur of half twee. Ik hoefde bovendien niet met de taxi naar het werk terug te komen dus dat scheelde Mayflower nog eens een 10-15RM. Ik had de argumenten al achter de hand, mochten ze tegenstribbelen. De reden dat ik deze middag vrij wilde hebben had te maken met de tussenstop van Dewi (een klasgenoot) op KLIA (vliegveld). Ze was ivm het overlijden van haar opa teruggevlogen naar Nederland en vloog die dag weer richting Sydney om haar stage voort te zetten. Een tussenstop van 7,5 uur wordt je natuurlijk ook niet vrolijk van (dat begreep HR ook wel) en dus heb ik haar in 4 uur tijd even wat van K.L.kunnen laten zien.

De tour begon rond 15.45. We zijn het station uitgelopen door de overdekte kraampjes richting de Monorail. Bij station Maharajalela (breek je bek niet) zijn we uitgestapt. We gingen naar Chinatown. Maar hoe we daar nou vanaf het monorailstation heen moesten lopen....Een collega bellen had ook geen enkel nut maar ik liep de goeie kant uit. Petaling Street, hoe mooi wil je het hebben. We waren precies bij de hoofdstaat van China Town uitgekomen. Hoewel er 's ochtends tijdens de tour alleen kraampjes langszij stonden opgesteld was het nu een en al kraam. Het was één grote overdekte markt/bazaar geworden. Na 50 opdringerige Chinezen vriendelijk genegeerd te hebben zag ik een kraampje met sugar cane. Een lekker, zoet drankje dat uit een soort van bamboe geperst wordt en hier behoorlijk populair is. Na de hoofdstraat en twee dwarsstraten hadden we zo'n beetje heel Chinatown wel gezien en zijn we terug gelopen naar de monorail. Volgende stop was Bukit Bintang. Vanuit het monorail station kun je direct BB Plaza Shoppingmall inlopen. Met zijn lage plafonds en wirwar aan gangen een behoorlijk doolhof van pakweg 6 verdiepingen. Wanneer je even niet oplet en een zijpaadje inslaat dan weet je niet meer wat noord, oost, zuid en west is. Om het niet al te moeilijk te maken en omdat de tijd beperkt was hebben we gelijk het centrale deel van de shoppingmall opgezocht. Sebastian had me een paar dagen eerder kennis laten maken met dit oosterse doolhof en heeft me op de bovenste verdieping een soort van hidden foodcourt laten zien. Dat was onze volgende stop. Bovenaan de roltrap lijkt op het eerste gezicht alleen een restaurant te zitten. De klapdeuren aan de rechterzijde lijken naar de keuken of naar een nooduitgang te leiden. Maar wanneer je door de deuren gaat kom je via een smal gangetje in een megagrote foodcourt terecht. Het grenst rondom aan de parkeergarage. Geen toerist te bekennen. Zo heel af en toe misschien een verdwaalde die een groepje locals door de klapdeuren is gevolgd. Hier hebben we bij een Indiaas tentje roti bakar, roti canai en the ice gehad. Roti bakar is toasted bread met kaya en boter. Kaya is een jam gemaakt van kokosnootmelk, eieren en suiker. Roti canai is zacht deeg met een scherpe rooie saus om in te dippen. The ice is de nationale drank; the tarek (getrokken thee) gekoeld met ijs. Het smaakt naar thee zoals ik het vroeger als klein kind dronk; halve pot suiker, half gevuld met melk (waardoor het ook gelijk gekoeld is) en dan in 1 keer achterover gieten...next. Ma, ik denk dat dat de reden is dat de melk vroeger wél opkwam. Alleen dit is oplospoeier en het ijs koelt dus de drank. Het heet getrokken thee vanwege de straal die men ‘trekt' tijdens het gieten van de ene naar de ander beker bij het bereiden van de drank. Dus niet omdat een of andere flippo het zakje te lang in de pot heeft laten hangen.
Na onze break zijn we aan de andere kant BB Plaza uitgelopen en zijn we aan de overkant van de weg Low Yat ingegaan. Dit is een warenhuis met alleen maar elektronica. Hier zijn we even snel doorheengelopen. Aan de andere zijde van het gebouw zijn we een straat ingelopen die ons weer terug zou leiden naar het monorail station. Deze straat staat bekend om zijn vele massageklinieken. Vooral de voetmassages zijn hier in Maleisië populair. Men gelooft dat je voet in verbinding staat met je complete lichaam. Als je last hebt van je ogen of darmen, een druk op de juiste plek en het is verholpen. Hier kun je zelfs met je voeten in een bak met visjes die je huid behandelen. Ik kende deze visjes al en dacht aanvankelijk dat ze alleen in een natuurlijke bron ergens in Egypte of Israel te vinden waren maar die guppen globaliseren dus ook al. Helaas hadden we geen tijd om ze op te zoeken en al helemaal geen tijd voor een massage. Ik wilde nog even snel het Times Square Hotel laten zien met zijn eigen shoppingmall en achtbaan maar dat kon ik zo even niet vinden. Nouja, kon ik toch mooi even wat meer van Bukit Bintang met zijn Amerikaanse invloeden zoals Hollywood Planet en Starbucks laten zien. Terug naar de monorail, we moesten twee haltes verder naar Bukit Nanas. Vanaf hier zijn we richting KLCC (K.L. City Center) en de Petronas Towers gelopen. Helaas begon het net te regenen dus de fotoshoot bij torens liep in het water. Je kunt namelijk grappige foto's maken als je op een blok gaat staan en van onderaf foto's neemt. Vervolgens zijn we langs het KLCC park en de torens richting de skybar gelopen. Ik was hier zelf ook pas 1 keer eerder geweest samen met Marleen en Sebastian. Wat ik toen niet heb opgemerkt was dat er geen dak op de skybar zit. Van zo'n luxe bar verwacht je toch dat ze een dak hebben dat open en dicht kan...maar dat gingen ze nog bouwen. Niet echt een succes dus. Het begon harder te regenen en bovendien moesten we richting KLCC shoppingmall onder de Petronas om de Putra trein naar KL central te pakken. Beneden bij de skybar stond de verlengde golfbuggy al klaar om ons een lift te geven. Tegen 19.45 waren we bij de vertrekhal van de KLIA express, de trein naar het vliegveld.

Formula-1
Met Sebastian ben ik de 23e naar de Formule-1 geweest. De race was niet te volgen want het scherm was zo ver weg geplaatst dat je er ondaks het formaat geen zak van kon zien. We hadden alleen een bord met de eerste 10 startposities en daarachter de huidige positie. Maar geen overzicht wie er op welke plek was gestart. Ja, Raikkonen startte poleposition en lag tweede totdat z'n teamgenoot in de grid eindigde. Hoe dan ook het geluid was oorverdovend...letterlijk. Ik heb een filmpje op youtube geplaatst: http://www.youtube.com/watch?v=TGuBhe0ynKE . Zet het geluid voluit en misschien nog beter; doe oordopjes in en druk ze goed in je oren. Als het te hard klinkt dan komt het in de buurt. Daar kunnen The Rejects (of zijn het nu de Supa walleballa's?) met hun slogan ‘niet zuiver maar wel dondershard' nog een puntje aan zuigen.
Het was leuk om er een keer bij te zijn maar als je het wilt volgen kun je toch beter je geld in je zak houden en het op de buis bekijken. Wij hadden mazzel wat betreft de kosten en de plekken. We gingen voor de hill-stand in de rij staan maar er was een kerel die tickets had voor de tribune (bovenste deel). We hadden zitten twijfelen om voor het onderste deel te gaan maar waren bang dat het zicht niet goed zou zijn. Nu konden we voor minder geld op de bovenste tribune en we kregen bovendien een lift naar Sepang. De man die de ticktes verkocht werkte als iets van protocol manager voor de Koning. Hij had zelf een vip-pas en 5 gratis tickets gekregen. We hebben de deal gesloten voor 50 RM p.p. minder dan hij vroeg en geregeld dat hij ons dus een lift gaf (Zag ons al in een Rolls Royce of in ieder geval een Luxe Mercedes met 1 cijferig nummerbord worden afgezet voor de ingang van Sepang maar we moesten het helaas doen met de lokale trots; de Proton). Bij elkaar koste het ons 225 RM, wat omgerekend 45 Euro is. De tickets waren ongeveer 180 a 200 Euro waard. Alles bij elkaar inclusief eten, drinken oordopjes (20 RM!!..nog duurder dan een biertje) en het vervoer voor de terugweg, hebben we minder dan 75 Euro uitgegeven. Dat was dus nog een keer te doen.

Overig
Ik weet allemaal niet meer wat ik wilde vertellen...teveel informatie. Ik vind het ook wel even best, blog erop knallen en even met een schone lei beginnen. Ik zal vanaf nu proberen regelmatig even een korte update te doen. Ook ga ik per dag bijhouden wat ik heb gedaan (voor mezelf althans).
Oh ja..afgelopen weekend heb ik er ineens een 3 of viertal huisgenoten bijgekregen. Heb ze nog niet gezien maar al wel gehoord. Damn wat irritant.. Lig je tot 1 uur muziek te luisteren, weet je nog net je mp3 speler uit te zetten voordat je in slaap valt...opent er iemand een deur en lig je weer klaarwakker. Het klinkt zo erg door. Of je hoort iemand praten, lopen, met een sleutelbos kloten, gestommel...grrrrrrrrrrr. Ach ja je hebt op een gegeven moment zo weinig nachtrust dat je vanzelf in slaap valt. Moet alleen oppassen dat ik niet op mn werk in slaap val.
Verder heb ik een andere reissite ontdekt die veel uitgebreider is. Ik heb al wat lopen uitproberen en aangezien ik ook blogs en reisroutes met terugwerkende kracht kan plaatsen ga ik al mijn verhalen gewoon kopieren en plakken naar deze nieuwe site. Check it out: http://patrickvandewetering.reismee.nl/ De site is echt een stuk beter en fijner om mee te werken. Misschien hou ik eerst nog wel deze waarbenjijsite aan maar je krijgt vanzelf bericht via de mailinglist. Ik zal te zijner tijd nog wel een linkje plaatsen naar de nieuwe weblog mocht ik die in gebruik gaan nemen.

Op mijn werk lijkt er eindelijk wat schot in te komen. Er hebben een tweetal meetingen plaatsgevonden met de senior manager en het personeel. Het had alles te maken met het vertrek van een aantal mensen (waaronder managers) en hoe ze dat gingen opvangen. Er zijn de afgelopen week o.a. een tiental nieuwe mensen (op een vrij groot personeelsbestand) bijgekomen. Die kregen allemaal een training en waarachtig, ook ik heb samen met wat ‘oud' personeel van mijn afdeling afgelopen vrijdag eindelijk een training gehad. Ik vraag me af waarom ze mij bij binnenkomst die training niet hebben gegeven (hoewel dat eigenlijk wel duidelijk is). Toch, op de een of andere manier ben je geen vaste medewerker, terwijl ze je juist wel zo zouden moeten inzetten. Hoe leer ik anders iets en wat heb je zo aan mij. Het is niet zo dat ik helemaal niks leer en ik wordt gelukkig nu wel overal bij betrokken maargoed. Ik heb ook geen zin om er verder op in te gaan. Eerst maar eens even wat dingen op een rijtje zetten. Ik ben hier al langer dan ik dacht...

Check ook de (nieuwe) foto's op:

http://picasaweb.google.co.uk/patrickvandewetering

De foto's zijn vanaf nu ook terug te vindenvia eenlink in het rechtermenu!

Het commentaar bij de Melaka tour is nog niet volledig. Zie de albums maar als aanvulling op mijn blog. Deze picasa fotosite blijf ik sowieso aanhouden en vul ik regelmatig aan. Bovendien staan de data erbij en heb ik de locaties aangegeven op de kaart. Dus mocht het even duren voordat er weer een blog is...check de foto's en (hopelijk) het commentaar om op de hoogte te blijven.