Het is 2.15 maandagochtend. M'n ouders zouden dit nu moeten zien, met m'n laptop onder de dekens. Ze zouden de wereld vervloeken om de pc's die het leven van alledag beheersen. En mij erbij. Toch denk ik dat ze het mij en de uitvinder van de pc wel zullen vergeven. De komende tijd zullen we er meer dan ooit afhankelijk van zijn.

Ik heb na mijn besluit om morgen het college over te slaan nog een film afgekeken en wat lopen zappen en zojuist de herhaling van buitenhof nog bekeken. Niet omdat ik interessant wil doen, maar omdat het mijn interesse kon vasthouden. Mijn ouders hebben gelijk ik begin 's nachts pas te leven. Als de dagelijkse afleiding en verplichtingen er even niet meer zijn en ik mijn gedachten ergens op kan focussen.

Het is alsof je op het bevrijdingsfestival, met een verlept treetje bier, je een weg baant door de mensenmassa om vooraan bij De Dijk te komen. Daar waar de rest van je vrienden zou zijn. Aangekomen tref je slechts één vriend, degene die voor je uitliep en zich een andere weg naar Rome heeft gebaand. Samen sta je daar met je handen vol bier wat inmiddels door de treetjes heen zakt. Eenzaam maar voldaan. Het is onmogelijk om terug te lopen en de rest te zoeken. Het bier delen we uit aan andere muziekliefhebbers. Het loopt niet zoals verwacht, maar wat doet het er toe. Ik ben volledig gefocust op de band en ga op in het moment. Gevoel van tijd is er niet meer en het gevoel duurt voort... Op die momenten denk je; zou het maar nooit morgen worden. Dan zou niet alleen het gevoel, maar ook het moment voortduren. Zoals The Cardigans in het nummer No Sleep ooit bezongen;

If I had one wish fulfilled tonight
I'd ask for the sun to never rise
If God passed a mic to me to speak
I'd say stay in bed, world
Sleep in peace

Over ongeveer 14 dagen is het zover, dan zit ik in Maleisië. Ik besef het nog niet eens. Het is alsof ik daar sta met mijn treetje bier en niets vermoedend ga ik de menigte in. Als ik aankom is het eenzaam. Alleen ik en mijn gedachte aan jullie zullen er zijn. Eenzaam maar voldaan arriveer ik. Niet zoals gepland waarschijnlijk maar wat doet het er toe. Mijn doel is in zicht, niets stopt me om op te blijven en in het moment op te gaan het komende half jaar.

Alleen met mijn gedachten zal ik me met een voldaan gevoel volledig kunnen focussen op mijn stage. Ik zal jullie niet missen. We houden contact en bovendien, voor je het weet is het morgen. Dan is de band naar huis, het veld leeg en verlaten en zitten we samen onze ervaringen op te halen. Till then; stay in bed world, sleep in peace.