Daar zit ik dan, in de boardroom van Mayflower head quarters. Ik ben een uur of 7.00 lokale tijd geland. Het is hier 7 uur later (wintertijd) en mijn biologische klok slaat 00.00. In het vliegtuig heb ik nog even proberen te slapen. Als ik bij elkaar 2 uur heb geslapen dan is dat dus mooi even meer dan ik normaal op dat tijdstip zou doen...altijd mooi meegenomen.
Na de ontdekking van gratis internet op het vliegveld en het checken van mijn mailbox ben ik met de airtrain naar de baggage claim gereden. Daar heb ik pakweg een uurtje doorgebracht totdat ik één van de laatste der mohikanen was die als een doelloze nog op zijn koffer stond te wachten. Ik had bij aankomst een rondje gelopen om te kijken of de koffer er al was maar er was natuurlijk geen koffer te bekennen. Niet op en ook niet naast de band. Hadden de vriendelijke medewerkers achter mijn rug om bagage van de band gehaald, ik denk bij wijze van service. Concept: +, Performance: die miste ik, zang: klaagzang.

De rit van het vliegveld naar Mayflower verliep goed. De snelwegen zijn wel okay hier en het uitzicht ook, airco aan en gaan. De chauffeur was van Mayflower. Hij vertelde over de bierbrouwer waar we langs reden en ook hoe duur het bier wel niet was. Het is een Islamitisch land en voor de meeste mensen hier is alcohol dus not-done en om gebruik te ontmoedigen, erg prijzig. Toen ik hem vertelde dat je voor 50 ringgit bij ons wel 24 flesjes kreeg, zou hij van de weg raken...Bij wijze van natuurlijk maar welke gezonde Hollandse jongen kan daar nou geen begrip voor opbrengen. Immers een flesje kost daar omgerekend ruim €2. Kennelijk is dat de prijs in de supermarkt en daar had deze meneer dus ongeveer 4 flesjes voor. Al met al duurde het ritje een klein uurtje en tegen 9.30 kwam ik aan bij Mayflower.

Ik verwachtte dat het bedrijf ergens in een buitenwijk van Kuala Lumpur zou liggen met allemaal andere ‘moderne' kantoorgebouwen. Immers Mayflower is een toonaangevend bedrijf op deze markt en is met ruim 500 medewerkers vrij groot. Hoewel het in een buitenwijk ligt en de plannen voor nieuwbouw daar ook aanwezig zijn, is het gebouw - laat staan de wijk - verre van modern.
De buurt doet me denken aan de foto's van Miranda, tijdens haar stage in India. Degenen die ze gezien hebben, begrijpen wat ik bedoel. Die kleine garageachtige winkeltjes, mini markets en niet te vergeten talloze eettentjes. Alleen daar waar in India de werkelijkheid wordt geromantiseerd en verbloemd door de palmbomen en overige tropische begroeiing, is het hier één grauwe bedoening.
Het gebouw is in verhouding tot de rest nog vrij netjes. Een wit gebouw, 2 verdiepingen hoog, donkergetint glas, vies lelijk laag wit muurtje met om de zoveel meter witte pilaren en daartussen vieze hoge groene hekken eromheen. Het hekwerk staat iets meer dan 2 auto's breedte om het gebouw heen. Aan de binnenkant van het hek staan langs de hele lengte mee auto's geparkeerd, wat het geheel behoorlijk beklemmend maakt. Pal voor de ingang hangt onderaan het muurtje een bordje ‘reserved manager'. Het heeft een onderhoudsgarage voor de touringcars aan de achterzijde maar het hele gebouw doet me denken aan een garagebedrijf.

Binnen zit een dikke gezellige Indiase die iets weg heeft van Jabba de Hut. Toch blijf ik erbij dat het glas tegen de zon is. Ze is namelijk erg open, vrolijk en goed gebekt. Een vriendelijke tante die niet voor niets op de receptie zit. Ze vertelt me plaats te nemen en na ongeveer een half uur word ik opgehaald door Catherine. Met haar en met Fion - beiden van Human Resource Department - heb ik meerdere malen gemaild voordat alles rond was. Catherine brengt me naar boven en daar zit ik dan, in de boardroom.

Een half uur inmiddels. Maar met het gevoel alsof ik 15 á 20 jaar terug in de tijd ben. Aan de systeemwanden hangt van dat wit/crème (vergeelde) behang met van die kleine, licht rood en grijs/zwarte spikkeltjes. Die met het streepjesmotief (en in het blauw) vind ik terug in een andere ruimte. Op de vloer ligt van die ouderwetse, blauwe, kortpolige, platgetrapte standaard vloerbedekking. Afgewerkt met een aluminium plint met een rubber strip in het midden. In het vergeelde systeemplafond hangen de ouderwetse tl-bakken met die grove roosters erin. Aan de wand hangt een eveneens vergeelde airco met daaronder een kabelgoot naar het bedieningspaneel. Het klepje wat open staat verraadt dat het ooit toch echt wit is geweest. Ook hangen er overal lijsten met de ‘rewards' die ze in de loop der jaren hebben verdiend. Elk een ander lijstje, de meeste met donker hout omkleed, volstrekt willekeurig opgehangen zo lijkt het. Hoewel, als je langer kijkt lijkt er een soort van structuur in te zitten...als je dat wilt. Ook van binnen doet het me denken aan een autogarage. Al met al valt het ergens binnen de verwachtingen. De uitstraling doet me denken aan vroeger. Een stukje jeugdsentiment wat herleeft. Ik voel me op de een of andere manier wel thuis hier. Hoewel anders, toch herkenbaar.

Met tussenpozen van een half uur ontmoette ik vervolgens Catherine, Fion en Jason. Jason is mijn bedrijfsmentor. Tegen de middag namen Catherine en Fion me mee naar mijn appartement. Ze hadden eigenlijk nog niets geregeld en kwamen dan ook met een tijdelijke oplossing. Ik blijf er niet, mede omdat het vervoer van en naar het werk van hieruit een probleem is . Aangekomen bij het appartement, bleek dat er niet eens een matras was. Mijn klok sloeg inmiddels een uur of 06.00 en ik kon er op zich wel een gebruiken. Na ons bezoek aan het appartement reden we langs de wasserette en twee mini markets. Vervolgens hebben we wat inkopen gedaan en zijn we ergens gaan eten op kosten van de zaak. Tegen 14.00 ben ik naar mijn lege appartement gebracht en rond 15.00 kwamen ze mij een nieuwe matras, kussen e.d. brengen. Later in de middag kwam de huisbaas - die naast me woont - langs om mij een stoel en een mok aan te bieden zodat ik in ieder geval iets had. Ik vroeg aan hem of hij internet had en hoe ik daaraan kon komen. Hij had een draadloze modem zei hij. Uiteraard maak ik daar nu (met zijn toestemming) gretig gebruik van. I like.

Gister hoefde ik nog niet te werken. Ik kon ‘uitslapen' tot een uur of 10.00 en 10.45 ben ik opgehaald door de vader van Fion met zijn taxi om naar Midvalley te gaan. Een van de grootse shoppingmalls in town. Aangezien ik het een en ander nodig had (waaronder slaap) kwam deze day off mooi uit. Voor 2 pantalons, 3 bloesjes, een nette riem, 2 handdoeken een lepel en een vork (een mes gebruiken ze hier niet), was ik uiteindelijk een euro of 50 kwijt. Niet gek dus.

Het einde van de middag en avond heb ik op internet gezeten en wat bijgepraat met iedereen. Ik heb mijn stagebegeleider en het praktijkbureau gemaild dat ik hier goed ben aangekomen en heb de eerste foto's geplaatst. Die zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.nl/patrickvandewetering/KualaLumpur2502

Vandaag ben ik om 8.30 opgehaald met de shuttlebus van Mayflower. Ik heb samen met medewerkers van andere departments een algemene introductie gehad en een rondleiding langs alle afdelingen. Vervolgens werden we naar een ander gebouw gebracht waar de carrental gevestigd is. Tegen de middag heb ik gelunchte met wat collega's. Die waren gelukkig vrij open en nieuwsgierig dus dat was wel oké. We hebben bij een van de vele eetstalletjes gegeten en ik heb maar van alles wat gepakt...wat nou wel en niet lekker was weet ik niet meer, laat staan hoe het heet. Het kost in ieder geval niks. Voor 3,50 (ongeveer 75ct) kun je eten. Met drinken erbij ben je ongeveer een euro kwijt. Het berekenen van de prijs is natte vingerwerk, volgens mij doen ze maar zo wat. Je kunt namelijk pakken wat je wil en de keus is vrij divers, vaste prijzen zijn er niet.
De rest van de middag heb ik allereerst het vervoer voor de rest van de week geregeld. Ik word nu elke morgen opgehaald met de shuttlebus en teruggebracht door een collega (of in ieder geval in de buurt afgezet). Verder heb ik wat brochures doorgelezen om meer te weten te komen over de producten die Mayflower te bieden heeft. Rond 18.30 ben ik door mijn collega afgezet bij mijn woonblok. Daar was een marktje gaande dat er kennelijk wekelijks staat. Heb me even omgekleed en wat dingen gekocht waaronder een ‘smaakloze' dragonfruit ( of pitahaya), waarvan ik de naam even op internet heb opgezocht. Nee, de durian lijkt me meer een uitdaging. De omschrijving luidt als volgt:

Ze zijn (bij Europeanen) berucht om hun doordringende geur, die het midden houdt tussen oude schimmelkaas, rotte uien of eieren en terpentijn; waarschijnlijk wordt de lucht veroorzaakt door zwavelverbindingen in de vrucht.
Het gelige-witte vruchtvlees, eenmaal uit de schil genomen, is minder doordringend van geur. Het is romig van consistentie en heeft de smaak die even gecompliceerd is als de geur: iets van banaan en gedroogde vijgen, met een vleugje gestoofde ui en amandel en met en duidelijke nasmaak van vanille. Het eten van het vruchtvlees laat een knoflookachtige mondgeur achter.

Het heet niet voor niets ‘stinkvrucht'...

Volgende week zit ik dus mogelijk ergens anders. Voorlopig heb ik het hier wel naar mijn zin. Het uitzicht (zie ook de foto's) en het internet bevallen me wel. De werkdagen zijn hier wel erg lang. Officieel van 8.30 - 18.00 met een uur middagpauze.

Ik zal binnenkort nieuwe foto's maken en weer wat van me laten horen. Spreek jullie!!