Stuck In A Moment U Can't Get Out Of

Een collega liet me gister een filmpje zien van een man die meer dan 40 uur vast had gezeten in een lift. Het was vrijdagavond laat en hij had even een rookpauze genomen. Hoe kan het vraag je je dan af. Geen mobiel bij zich, niemand die de camerabeelden ziet en geen monteur of bewaker die het alarm hoort..Je zult maar in zo'n situatie zitten. Ik moest nog even denken aan mijn kamerdeur. Daar zit een drukknop op en als je de deur achter je sluit is ie op slot. Altijd checken dus of je je sleutels bij je hebt. Of je mobiel zodat je iemand kunt bellen. Je zult het maar vergeten zeg..sta je daar in de hal..kunt zelfs niet naar buiten vanwege het hangslot op het hek.

Ik was net thuis gekomen. Had het benauwd, trok mn bloes uit en leegde alle zakken van mijn pantalon. Ik wilde douchen maar moest eerst pissen als een kameel. Ik had het knopje van de deur kennelijk al ingedrukt. Kom terug...dichtgetrokken. How nice. Ach ja geen probleem, sinds kort 4 huisgenoten..die kunnen de huisbazin wel ff bellen... Damn..geen één thuis, zul je altijd zien.

40 uur dacht ik nog. Ik had gelukkig iets meer tot mijn beschikking dan de man in de lift dus zo erg was het nog niet. Ik had om te beginnen meer ruimte, een toilet, chloorwater om het gebrek aan vocht op te vangen, kon zelfs douchen en ik had naast mn pantalon en slippers bovendien een riem voor als ik het echt niet meer zag zitten.

I'm a god damn lucky mother fucker!.. I am! I'm a god damn Lucky mother fucker!..Guitarsolo.. Peter Pan Speedrock als ik me niet vergis. Dat was het eerste wat door mn hoofd schoot toen ik na 20 minuten een sleutelbos hoorde. Hoewel ik dat geluid -wat hier zo lekker doorklinkt- normaal niet kan uit staan, was het nu meer dan welkom.

De tune van PPS faded away terwijl ik me realiseerde dat ik nu nog op de huisbazin moest wachten...Die zou later komen was de boodschap die ik van mijn huisgenoot kreeg...Nou is haar Engels niet zo best, dus misschien bedoelde ze gewoon zo snel mogelijk. Ik kreeg de vraag of ik dinner had gehad en even later komt haar vriend met een pakje sojabean-milk aanzetten. Oh men, dat zag er niet hoopvol uit. Zat nog even te twijfelen of ik het pakje drinken zou bewaren..voor het geval ik echt dorst kreeg. Maar wat the heck, je leeft maar een keer. Ik prik net het rietje door het zilverfolie wanneer de huisbazin plots voor het hek staat. Wat een timing! 40 minuten nadat ik mezelf had buitengesloten. Gelukkig was mijn huisbazin niet in de lift vast komen te zitten zeg...je hebt er nog geen bereik met je mobiel ook..

Selamat Datang (Welkom)

Zoals de meesten zullen weten had ik al een weblog op waarbenjij.nl. Voor sommigen van jullie zal het de eerste keer zijn dat je mail van mij ontvangt. Ik heb naast een nieuwe weblog namelijk ook een nieuwe mailinglist aangemaakt. Mocht je eerder geen mail van mij hebben ontvangen en nu wel, dan kan dat zijn omdat:

• ik van jou ook mail krijg en ik ervan uitga dat je mijn weblog mogelijk ook wilt lezen.
• je mijn berichten wel leest maar nog niet in de lijst stond
• ik denk dat je het misschien wel geinig vindt om mijn avonturen te volgen.

Het is de bedoeling dat ik op deze nieuwe site wat regelmatiger ga posten en het dan bij korte berichten hou (zover ik daar aan toe kom). Het is niet de bedoeling dat ik bij ieder bericht een mailtje ga sturen. Mocht je desondanks geen behoefte hebben aan mijn mail, meld je af of laat het aan mij weten. Je kunt natuurlijk altijd even een kijkje nemen op deze site voor updates.

Bij het tabblad ‘kaart' kun je precies zien waar ik woon, waar mijn laatste bericht is geschreven en welke route ik heb afgelegd. Door op de ballonnetjes of punaises te klikken krijg je meer informatie te zien. Bij ‘profiel' kun je zien hoe lang ik al weg ben en wanneer ik terug kom (de einddatum staat niet vast). Mocht je iets willen terugzoeken binnen mijn site dan kun je de zoekmachine aan de rechterzijde gebruiken. Onderaan staat een overzicht met linkjes, hier kun je mijn Picasa fotosite vinden. Genoeg uitleg denk ik...check de site zou ik zeggen en als je de tijd wil nemen..laat even een berichtje achter.

Live from Kuala Lumpur ‘garden city of lights' (, stray dogs, flooded streets, traffic jams, smog, dust n dirt).

Groeten Patrick

p.s. mocht ik iemand vergeten zijn, je kunt aan de rechterzijde je emailadres achterlaten en je krijgt automatisch een update.

Patrick 1 – Kakkerlak 0

Ik had van de week die vieze gluiperd al zien lopen. Voor het eerst in 6 weken een kakkerlak in mijn huis. Gadverdamme. Misschien was ie alleen op zoek naar eten. Bij mij zou ie niks vinden en hopelijk bij m‘n huisgenoot ook niet. Misschien hield ie het voor gezien. Maar nee, van 't weekend zijn er nieuwe huisgenoten bij gekomen en waarschijnlijk was er nu wel vreten. Hoe kwam ik daar nou vanaf. Het was er tot nu toe nog maar 1. Reg had me gezegd; ‘wack em'. Maar ik wist dat het mogelijk eitjes bij zich droeg. Geen zin aan eieren rapen..als je die dingen al kunt zien. Gadverdamme moest er niet aan denken. Ik had op internet nog gelezen dat ze soms als huisdieren werden gehouden. De gouden tip: geef ze niet teveel water anders kunnen ze verdrinken. Verdrinken gonsde het door mn hoofd. Kop er af blijven ze nog minimaal 9 dagen leven, een kakkerlak van pakweg 8 cm doodtrappen is ook geen pretje en bovendien niet verstandig....verzuipen daarentegen. Maar hoe verzuip je zo'n beest. Ze zijn te snel om te vangen -bovendien iets wat je liever niet met blote handen doet- en sommigen kunnen nog vliegen ook. Gelukkig hielp de kakkerlak me door zich vandaag in de badkamer schuil te houden. Die ging me niet onder de deur door ontsnappen. In de hoek drijven eerst maar..okay, blijven zitten. Denken denken...Ha! Een zwabber (dank u nieuwe huisgenoot) en een afvoerputje dat open kan. Klepje open, zwabber dr op en in de put ermee. Vervolgens in 1 vloeiende beweging het klepje dicht. Bingo die zit! Kraantje erboven vol open en spoelen maar..die kwam niet meer naar boven gekropen. Patrick 1 - Kakkerlak 0. Ik heb alvast een nieuwe strategie uitgewerkt. Emmer erop, naar de badkamer schuiven en in de put ermee. Kom maar op!

Geen Bericht, Goed Bericht (?)

Dat is even een tijdje geleden dat ik wat heb geplaatst. Normaal gesproken betekent het dat alles goed gaat. Als ik het artikel uit roddelblad de telegraaf moet geloven dan zou het in dit geval ook kunnen betekenen dat ik word geboycot. Ik merk echter weinig van de commotie over de film van Wilders evenals de boycot van Nederlandse producten. De meesten hebben wel van de film gehoord en sommigen zeggen; ‘They shouldn't make a movie that hurts other people'. Maar kom op, dan kunnen ze om te beginnen ‘Miss Congeniality' ook wel schrappen. Die film is een marteling. Uiteraard zeg ik dat niet hardop, het ministerie van buitenlandse zaken adviseert me immers een laag profiel aan te houden. Maar even tussen ons; waarom zitten alle partijen zo simpel en voorspelbaar in elkaar. Kan niet iedereen een laag profiel aanhouden? Enkele reacties van ‘onze' kant op het artikel over de Maleise winkelketen; Direct alle ontwikkelinghulp stopzetten (uh ja, okay welke zullen we stopzetten..die aan Afrika?), Wij mogen hun niet over een kam scheren maar nou doen hun ut zeluf wel? (uh, nee..dat doen ze niet..) Iedereen lijkt zijn menig klaar te hebben. ‘Voor- én tegenstanders' van welke partij dan ook. Dat de gemiddelde mens op deze aardkloot na miljoenen jaren van evolutie nog steeds het IQ van een visstick heeft is best triest. Ik had altijd al het idee dat Kapitein Iglo niet echt was, z'n product is in ieder geval knap waardeloos.
Dan het bericht van de Nederlandse Ambassade dat ik onder ogen kreeg. Ik snap dat je als regering voorzichtig en politiek correct moet zijn en dat je afstand doet van Wilders uitspraken. Maar neem als Nederlandse regering alsjeblieft geen standpunt in waarbij je verteld dat je vrijheid van meningsuiting nastreeft maar vervolgens wel gaat kijken of je mnr Wilders Strafrechterlijk kunt vervolgen. En wat lopen wij te schelden op die extremisten...ook zij hebben recht op vrijheid van meningsuiting. Die ene gup die zichzelf opblaast moeten we ons niet zo druk om maken, draag liever je autogordel of doe iets anders om je eigen leven in eigen handen te houden.
Breng de film alsjeblieft uit als special edition en doe er een gratis pocketeditie van ‘Mein Kampf' bij, dat boek wil ik ook wel een keer lezen. Maak het bespreekbaar, natuurlijk krijg je reacties. Zoals Teeuwen al aangaf; een mening kan beledigend zijn en gevoelige onderwerpen moeten geridiculiseerd kunnen worden anders krijg je enge situaties. Verbieden van een boek of film (of zelfs ideeën...heb het niet over de uitvoering van deze ideeën) welke beledigend en kwetsend (kunnen) zijn -door welke partij dan ook en op welke manier dan ook-, leidt dus ook tot enge situaties. Mensen gaan in extremen denken en doen omdat iets niet bespreekbaar is. Het ‘probleem' blijft heus wel bestaan. Maar gelukkig hebben we een wereld vol mensen die elkaar dingen verbieden en die stuk voor stuk bevooroordeeld zijn....Macht aan de vissticks, lang leve Kapitein Iglo..‘Hou zee'! ...of ‘hoezee' zoals je wilt (zoek dat maar op wiki..). Hoe lang blijft men nog met de vinger naar elkaar wijzen. We zitten al sinds het begin van deze zondvloed met zn allen in hetzelfde schuitje. Als dit de koers is die we blijven varen, dan is het spijtig dat de aarde sinds pakweg de 16e eeuw officieel niet langer plat is.

Trouwens, over enge situaties gesproken. Misschien komt het door de vele ‘ghost stories' maar ik begin ook dingen mee te maken. Zat vorige week achter mijn laptop met de muziek aan, geklop op de deur. Hmm mn huisgenoot natuurlijk, die wil slapen. Geluid wat zachter, weer geklop...ja rustig, doe de deur open.....nobody there! Damn dat was even schrikken. Muziek helemaal uit gezet. Paar minuten gewacht, bleken ze boven me met een verbouwing bezig te zijn...maar dat geklop, het leek toch echt op mijn deur te zijn..zelfs nadat ik het geluid bijna helemaal uit had gezet...
Pas echt eng werd het afgelopen maandagnacht (7 op 8 april). We bleven voor de tweede keer overnachten in Port Klang in het Crystal Crown Hotel. De volgende ochtend moesten we op tijd bij de cruise terminal aanwezig te zijn voor de Duitsers die met de bus een dagtour gingen maken. Hoewel we 5.30 een wake-up call kregen hebben we met z'n vieren tot een uur of 1 Jenga gespeeld waarna Regina en Asmine naar hun eigen kamer gingen. Suresh en ik hebben nog tot een uur of 4 doorgepraat. Nadat we besloten dat het toch tijd werd om nog even een goed uur te slapen was Suresh dan ook met 5 minuten weg. Ik merkte het aan z'n lichte gesnurk. Nog geen minuut later hoor ik geklop op de deur. Geen gewoon geklop. Het klinkt alsof iemand met vier vingertoppen tegelijk op de deur tikt. Vier keer, met tussen elke klop een angstaanjagend lange seconde (try it!). Ik zat te bedenken wat het kon zijn maar er was geen rationele verklaring te bedenken. Het kon de airco niet zijn, niet het toilet, verwarmingsbuizen laat staan een cv hebben ze hier niet, Suresh lag wel te bewegen maar lag met zijn ledematen volledig op het bed en het was zeker niet iemand die ons vriendelijk kwam verzoeken of we wilden kappen met praten. Weer hetzelfde geklop...damn. Ik zag al voor me hoe mw Pontianak op de deur klopte en vervolgens vies grijnzend om de hoek wachtte op het moment dat ik naar buiten zou komen...ik dacht het dus even van niet. Ik had me voorgenomen om in een dergelijke situatie de deur open te trekken. Maar de gedachte dat er niemand of juist wél iemand zou staan (en het eventueel toegang te verschaffen tot onze kamer) maakte het idee beangstigender dan vol te houden dat ik het me toch maar verbeeld had. Bovendien had ik geen zin om een uur te zoeken naar de bron van het geluid...ik moest ook nog slapen. De volgende ochtend vertelde Asmine (afzonderlijk van mij) ook iets gehoord te hebben en ze had iets bij of op haar bed gevoeld......
Pontianak is trouwens de meest gevreesde en meest gevaarlijke geest van Maleisië. Het is de geest van een vrouw die overleden is tijdens de bevalling van haar kind. Het is een vampier, een groot geval met lange wilde haren, rooddoorlopen ogen, puntige tanden en een venijnige grijns op dr bakkus. Mijn andere collega had pas geleden nog verteld dat hij er ooit een had gezien. Zijn vriend geloofde niet in Pontianak en had geroepen dat deze zichzelf moest laten zien als ze bestond. Even later bij het zwembad vraagt de vriend verschrikt aan mijn collega om niet achterom te kijken. Er loert iets naar ze vanuit de bosjes. Als hij kijkt blijkt het Pontianak te zijn. Wanneer ze het zwembad verlaten volgt de geest ze naar de hotelkamer. De hele nacht heeft de geest rondjes gedoold om de kamer. Elke keer wanneer deze de deur passeerde klopte ze op de deur en elke keer voor het raam hoorde hij haar lachen. De volgende ochtend zaten er overal krassen en beschadigingen op muren en deuren. Overigens met de wetenschap dat dit verhaal bullshit moest zijn ben ik na het geklop met een gerust hart gaan slapen.

De eerste trip naar Klang was op een zaterdag. Een vrije zaterdag, waarvoor ik toch mooi even een andere zaterdag tegoed krijg (om weer te juggelen). Daarnaast mocht ik ook nog eens het magistrale bedrag van 30RM opstrijken. Das toch al gauw een euro of 6. Dat zet dus ook geen zoden aan de dijk. Maarrr ik had een deal gesloten met HR. Ipv de 30RM heb ik afgelopen dinsdagmiddag de halve dag vrij gekregen zonder dat het me een hele dag verlof kost (halve dagen of uren verlof doen ze niet aan..). We spreken dus over de dinsdag dat we voor de tweede keer in Port Klang verbleven. Juist ja die nacht met Pontianak en een uur slaap wat ik zojuist beschreef. Ik zat dit keer namelijk op de Half Day K.L.Tour en die eindigde -hoe kan het ook anders- halverwege de dag rond een uur of half twee. Ik hoefde bovendien niet met de taxi naar het werk terug te komen dus dat scheelde Mayflower nog eens een 10-15RM. Ik had de argumenten al achter de hand, mochten ze tegenstribbelen. De reden dat ik deze middag vrij wilde hebben had te maken met de tussenstop van Dewi (een klasgenoot) op KLIA (vliegveld). Ze was ivm het overlijden van haar opa teruggevlogen naar Nederland en vloog die dag weer richting Sydney om haar stage voort te zetten. Een tussenstop van 7,5 uur wordt je natuurlijk ook niet vrolijk van (dat begreep HR ook wel) en dus heb ik haar in 4 uur tijd even wat van K.L.kunnen laten zien.

De tour begon rond 15.45. We zijn het station uitgelopen door de overdekte kraampjes richting de Monorail. Bij station Maharajalela (breek je bek niet) zijn we uitgestapt. We gingen naar Chinatown. Maar hoe we daar nou vanaf het monorailstation heen moesten lopen....Een collega bellen had ook geen enkel nut maar ik liep de goeie kant uit. Petaling Street, hoe mooi wil je het hebben. We waren precies bij de hoofdstaat van China Town uitgekomen. Hoewel er 's ochtends tijdens de tour alleen kraampjes langszij stonden opgesteld was het nu een en al kraam. Het was één grote overdekte markt/bazaar geworden. Na 50 opdringerige Chinezen vriendelijk genegeerd te hebben zag ik een kraampje met sugar cane. Een lekker, zoet drankje dat uit een soort van bamboe geperst wordt en hier behoorlijk populair is. Na de hoofdstraat en twee dwarsstraten hadden we zo'n beetje heel Chinatown wel gezien en zijn we terug gelopen naar de monorail. Volgende stop was Bukit Bintang. Vanuit het monorail station kun je direct BB Plaza Shoppingmall inlopen. Met zijn lage plafonds en wirwar aan gangen een behoorlijk doolhof van pakweg 6 verdiepingen. Wanneer je even niet oplet en een zijpaadje inslaat dan weet je niet meer wat noord, oost, zuid en west is. Om het niet al te moeilijk te maken en omdat de tijd beperkt was hebben we gelijk het centrale deel van de shoppingmall opgezocht. Sebastian had me een paar dagen eerder kennis laten maken met dit oosterse doolhof en heeft me op de bovenste verdieping een soort van hidden foodcourt laten zien. Dat was onze volgende stop. Bovenaan de roltrap lijkt op het eerste gezicht alleen een restaurant te zitten. De klapdeuren aan de rechterzijde lijken naar de keuken of naar een nooduitgang te leiden. Maar wanneer je door de deuren gaat kom je via een smal gangetje in een megagrote foodcourt terecht. Het grenst rondom aan de parkeergarage. Geen toerist te bekennen. Zo heel af en toe misschien een verdwaalde die een groepje locals door de klapdeuren is gevolgd. Hier hebben we bij een Indiaas tentje roti bakar, roti canai en the ice gehad. Roti bakar is toasted bread met kaya en boter. Kaya is een jam gemaakt van kokosnootmelk, eieren en suiker. Roti canai is zacht deeg met een scherpe rooie saus om in te dippen. The ice is de nationale drank; the tarek (getrokken thee) gekoeld met ijs. Het smaakt naar thee zoals ik het vroeger als klein kind dronk; halve pot suiker, half gevuld met melk (waardoor het ook gelijk gekoeld is) en dan in 1 keer achterover gieten...next. Ma, ik denk dat dat de reden is dat de melk vroeger wél opkwam. Alleen dit is oplospoeier en het ijs koelt dus de drank. Het heet getrokken thee vanwege de straal die men ‘trekt' tijdens het gieten van de ene naar de ander beker bij het bereiden van de drank. Dus niet omdat een of andere flippo het zakje te lang in de pot heeft laten hangen.
Na onze break zijn we aan de andere kant BB Plaza uitgelopen en zijn we aan de overkant van de weg Low Yat ingegaan. Dit is een warenhuis met alleen maar elektronica. Hier zijn we even snel doorheengelopen. Aan de andere zijde van het gebouw zijn we een straat ingelopen die ons weer terug zou leiden naar het monorail station. Deze straat staat bekend om zijn vele massageklinieken. Vooral de voetmassages zijn hier in Maleisië populair. Men gelooft dat je voet in verbinding staat met je complete lichaam. Als je last hebt van je ogen of darmen, een druk op de juiste plek en het is verholpen. Hier kun je zelfs met je voeten in een bak met visjes die je huid behandelen. Ik kende deze visjes al en dacht aanvankelijk dat ze alleen in een natuurlijke bron ergens in Egypte of Israel te vinden waren maar die guppen globaliseren dus ook al. Helaas hadden we geen tijd om ze op te zoeken en al helemaal geen tijd voor een massage. Ik wilde nog even snel het Times Square Hotel laten zien met zijn eigen shoppingmall en achtbaan maar dat kon ik zo even niet vinden. Nouja, kon ik toch mooi even wat meer van Bukit Bintang met zijn Amerikaanse invloeden zoals Hollywood Planet en Starbucks laten zien. Terug naar de monorail, we moesten twee haltes verder naar Bukit Nanas. Vanaf hier zijn we richting KLCC (K.L. City Center) en de Petronas Towers gelopen. Helaas begon het net te regenen dus de fotoshoot bij torens liep in het water. Je kunt namelijk grappige foto's maken als je op een blok gaat staan en van onderaf foto's neemt. Vervolgens zijn we langs het KLCC park en de torens richting de skybar gelopen. Ik was hier zelf ook pas 1 keer eerder geweest samen met Marleen en Sebastian. Wat ik toen niet heb opgemerkt was dat er geen dak op de skybar zit. Van zo'n luxe bar verwacht je toch dat ze een dak hebben dat open en dicht kan...maar dat gingen ze nog bouwen. Niet echt een succes dus. Het begon harder te regenen en bovendien moesten we richting KLCC shoppingmall onder de Petronas om de Putra trein naar KL central te pakken. Beneden bij de skybar stond de verlengde golfbuggy al klaar om ons een lift te geven. Tegen 19.45 waren we bij de vertrekhal van de KLIA express, de trein naar het vliegveld.

Formula-1
Met Sebastian ben ik de 23e naar de Formule-1 geweest. De race was niet te volgen want het scherm was zo ver weg geplaatst dat je er ondaks het formaat geen zak van kon zien. We hadden alleen een bord met de eerste 10 startposities en daarachter de huidige positie. Maar geen overzicht wie er op welke plek was gestart. Ja, Raikkonen startte poleposition en lag tweede totdat z'n teamgenoot in de grid eindigde. Hoe dan ook het geluid was oorverdovend...letterlijk. Ik heb een filmpje op youtube geplaatst: http://www.youtube.com/watch?v=TGuBhe0ynKE . Zet het geluid voluit en misschien nog beter; doe oordopjes in en druk ze goed in je oren. Als het te hard klinkt dan komt het in de buurt. Daar kunnen The Rejects (of zijn het nu de Supa walleballa's?) met hun slogan ‘niet zuiver maar wel dondershard' nog een puntje aan zuigen.
Het was leuk om er een keer bij te zijn maar als je het wilt volgen kun je toch beter je geld in je zak houden en het op de buis bekijken. Wij hadden mazzel wat betreft de kosten en de plekken. We gingen voor de hill-stand in de rij staan maar er was een kerel die tickets had voor de tribune (bovenste deel). We hadden zitten twijfelen om voor het onderste deel te gaan maar waren bang dat het zicht niet goed zou zijn. Nu konden we voor minder geld op de bovenste tribune en we kregen bovendien een lift naar Sepang. De man die de ticktes verkocht werkte als iets van protocol manager voor de Koning. Hij had zelf een vip-pas en 5 gratis tickets gekregen. We hebben de deal gesloten voor 50 RM p.p. minder dan hij vroeg en geregeld dat hij ons dus een lift gaf (Zag ons al in een Rolls Royce of in ieder geval een Luxe Mercedes met 1 cijferig nummerbord worden afgezet voor de ingang van Sepang maar we moesten het helaas doen met de lokale trots; de Proton). Bij elkaar koste het ons 225 RM, wat omgerekend 45 Euro is. De tickets waren ongeveer 180 a 200 Euro waard. Alles bij elkaar inclusief eten, drinken oordopjes (20 RM!!..nog duurder dan een biertje) en het vervoer voor de terugweg, hebben we minder dan 75 Euro uitgegeven. Dat was dus nog een keer te doen.

Overig
Ik weet allemaal niet meer wat ik wilde vertellen...teveel informatie. Ik vind het ook wel even best, blog erop knallen en even met een schone lei beginnen. Ik zal vanaf nu proberen regelmatig even een korte update te doen. Ook ga ik per dag bijhouden wat ik heb gedaan (voor mezelf althans).
Oh ja..afgelopen weekend heb ik er ineens een 3 of viertal huisgenoten bijgekregen. Heb ze nog niet gezien maar al wel gehoord. Damn wat irritant.. Lig je tot 1 uur muziek te luisteren, weet je nog net je mp3 speler uit te zetten voordat je in slaap valt...opent er iemand een deur en lig je weer klaarwakker. Het klinkt zo erg door. Of je hoort iemand praten, lopen, met een sleutelbos kloten, gestommel...grrrrrrrrrrr. Ach ja je hebt op een gegeven moment zo weinig nachtrust dat je vanzelf in slaap valt. Moet alleen oppassen dat ik niet op mn werk in slaap val.
Verder heb ik een andere reissite ontdekt die veel uitgebreider is. Ik heb al wat lopen uitproberen en aangezien ik ook blogs en reisroutes met terugwerkende kracht kan plaatsen ga ik al mijn verhalen gewoon kopieren en plakken naar deze nieuwe site. Check it out: http://patrickvandewetering.reismee.nl/ De site is echt een stuk beter en fijner om mee te werken. Misschien hou ik eerst nog wel deze waarbenjijsite aan maar je krijgt vanzelf bericht via de mailinglist. Ik zal te zijner tijd nog wel een linkje plaatsen naar de nieuwe weblog mocht ik die in gebruik gaan nemen.

Op mijn werk lijkt er eindelijk wat schot in te komen. Er hebben een tweetal meetingen plaatsgevonden met de senior manager en het personeel. Het had alles te maken met het vertrek van een aantal mensen (waaronder managers) en hoe ze dat gingen opvangen. Er zijn de afgelopen week o.a. een tiental nieuwe mensen (op een vrij groot personeelsbestand) bijgekomen. Die kregen allemaal een training en waarachtig, ook ik heb samen met wat ‘oud' personeel van mijn afdeling afgelopen vrijdag eindelijk een training gehad. Ik vraag me af waarom ze mij bij binnenkomst die training niet hebben gegeven (hoewel dat eigenlijk wel duidelijk is). Toch, op de een of andere manier ben je geen vaste medewerker, terwijl ze je juist wel zo zouden moeten inzetten. Hoe leer ik anders iets en wat heb je zo aan mij. Het is niet zo dat ik helemaal niks leer en ik wordt gelukkig nu wel overal bij betrokken maargoed. Ik heb ook geen zin om er verder op in te gaan. Eerst maar eens even wat dingen op een rijtje zetten. Ik ben hier al langer dan ik dacht...

Check ook de (nieuwe) foto's op:

http://picasaweb.google.co.uk/patrickvandewetering

De foto's zijn vanaf nu ook terug te vindenvia eenlink in het rechtermenu!

Het commentaar bij de Melaka tour is nog niet volledig. Zie de albums maar als aanvulling op mijn blog. Deze picasa fotosite blijf ik sowieso aanhouden en vul ik regelmatig aan. Bovendien staan de data erbij en heb ik de locaties aangegeven op de kaart. Dus mocht het even duren voordat er weer een blog is...check de foto's en (hopelijk) het commentaar om op de hoogte te blijven.

Sudden Change Gonna Come At Last

Ha, ik ben ondertussen verhuisd. Het duurde even maargoed. De mensen van Human Resource zouden namelijk contact opnemen met de eigenaresse. Vervolgens zou ik het onderling kunnen regelen met mw.‘Feng Sui'. Donderdag nog maar eens checken hoe het er voor stond. Kreeg ik de verontwaardigde vraag waarom ik het zelf niet oploste met haar. Het bedrijf stond immers buiten datgene wat ik onderling met die vrouw regelde. Ja maar...a) ik heb geen telefoonnummer en b) verder dan ‘you balanja mekan?' (jij trakteert eten?) in het Maleis en ‘Feng Sui my ass' in het Chinees kom ik ook niet. Het antwoord lag in de richting van een ‘oh I see'...Weet niet welk licht ze zag en ik zal ook niet zeggen dat mijn stoppen doorsloegen maar mijn lampje was aan vervanging toe.. Ik zit te denken aan een spaarlamp, kost me minder energie.

Zonder aankodiging van HR stond de eigenaresse 's avonds met haar Engelse vriendin voor de deur om de verhuizing en de finaciele kant daarvan (de extra borg en huur) met mij te regelen. Gelukkig was ik net thuis, ik had net zo goed in het zwembad, bij een foodstall of in de supermarkt kunnen zijn.
Goed, dit is in ieder geval een stuk beter. Solid walls, meer ruimte en een raam dat naar buiten kijkt. Als ik uit het raam klim en op het, niet in het bestemmingsplan opgenomen, ‘balkon' van 0.30 x 1.50 mtr ga staan kan ik tot mijn verbazing zelfs Genting Highlands zien liggen in de bergen. Volgens de vriendin van de eigenaresse een uur rijden met de auto. Dat is bijna net zo lang als ik er over doe om van en naar het werk te komen dus dat ligt dichter bij dan ik dacht. Nice! Vlak achter mijn flat ligt een meer met een sidewalk waar scooters gebruik van maken en waar 's ochtends mensen joggen.

Ook ik moest eigenlijk weer eens gaan sporten. Ik had beloofd dat ik afgetraind terug zou komen, dus moest toch maar eens beginnen. Ik had inmiddels een computergestuurde fiets gevonden in het sportzaaltje. Op de fiets naar het werk was namelijk toch niet echt een optie. Ik bedoel, ik hou van een uitdaging maar de hoeveelheid koolmonoxide die ik 's ochtends en 's middags bij de bushalte binnenkreeg, was al wel voldoende om de komende jaren op voort te teren. Elke keer als er een rits verkeer langs komt zie je gewoon een zwarte wolk aan stofdeeltjes op je afkomen. De bussen zijn het ergst. Je kunt er beter inzitten, dan achter fietsen denk ik maar zo. Je hebt hier je eigen leven überhaupt niet altijd in de hand wanneer je deelneemt aan het verkeer en gezien het feit men ook nog eens aan de ‘verkeerde' kant rijdt, is het toch maar beter om het bij de taxi en de bus te houden. Hoe dan ook, ik zat al eens een 5 minuten te fietsen maar het programma bleef steken op het eerste blokje. Harder trappen had ook geen effect. Afgezien van het feit dat die fiets alle kanten op ging en de pedalen on the loose waren...no brakes! Goed zwemmen dan maar. 15 baantjes gezwommen, de lokale spekkies even het goeie voorbeeld gegeven en toen vond ik het zelf ook wel mooi. Volgende keer eerst fitnessen, dan zwemmen. Dit schoot ook niet op, hoewel het voor de eerste keer wel goed voelde.

-Politiek-
Ik weet niet of mijn uitleg in het vorige stuk helemaal klopte. Misschien heb ik het iets te letterlijk genomen wat mij ter ore kwam. Ik kreeg namelijk de indruk dat de regeringspartij tot nu toe meer zetels te verdelen had dan de oppositie. Dat is op zich ook wel zo, maar mogelijk omdat ze simpelweg de grootste partij waren. Wat wel een feit is, is dat ze jarenlang op een oneerlijke manier voor elkaar hebben gekregen dat ze meer dan tweederde van de stemmen kregen. Ook nu zijn er mensen omgekocht maar de oppositie heeft zoals verwacht een belangrijke slag geslagen!... zal rechtvaardigheid eindelijk zegevieren? ‘Southern change come at last' zong Neil Young ooit over het raciale verleden in het zuiden van de VS. Sudden change gonna come at last?... vraag ik me hierbij af. Ik heb mn Che Guevara shirt in ieder geval uit de koffer gehaald. Of de oppositie echter gaat vechten voor rechtvaardigheid is nog maar de vraag. Als ik naar de verhalen van Suresh en zijn ouders luister dan maakt het ze namelijk niets uit. Ze hebben geleerd ermee om te gaan en niet te klagen. Ze vinden het mooi dat zelfs de Maleiers op de oppositie hebben gestemd. Volgens hen moet de regering nu wel inzien dat ze dingen moeten veranderen. Echter gezien het feit de huidige regering nog steeds iets meer dan de helft van de zetels heeft, vraag ik me af of er werkelijk iets gaat veranderen. Als men nu niet voor gelijke rechten vecht, zullen die er mogelijk wel nooit komen. Hieronder een artikel uit de volkskrant dat ik op internet vond:

‘Politieke tsunami' bij Maleisische verkiezingen
Van onze correspondent Michel Maas
gepubliceerd op 10 maart 2008 02:46, bijgewerkt op 10 maart 2008 07:51
Jakarta - De kiezers in Maleisië hebben de Maleisische regering een gevoelige klap toebedeeld. In de parlementsverkiezingen raakte de regeringscoalitie ongeveer zestig zetels kwijt aan de oppositie en behaalde daarmee het slechtste resultaat in veertig jaar. De coalitie hield nog wel genoeg zetels over voor een gewone meerderheid in het parlement, maar de tweederde meerderheid die zij decennia lang had gekoesterd raakte zij kwijt.
Tal van kopstukken uit de regeringscoalitie raakten zaterdag hun parlementszetel kwijt in een politieke veldslag die door een van de regeringskranten ‘een politieke tsunami' werd gedoopt. De Barisan Nasional, het Nationaal Front, regeert Maleisië al sinds de onafhankelijkheid van de Britten in 1957. In 2004 behaalde de coalitie nog 91 procent van het 222 zetels tellende parlement.
Ontevredenheid onder de niet-islamitische minderheden, prijsverhogingen en een achterblijvende economie hebben de kiezers nu massaal in de armen van de oppositie gedreven. De minderheden - hindoes, boeddhisten, sikhs en christenen - voelen zich ongemakkelijk bij de toenemende invloed van de islamitische Maleisiërs, die 60 procent van de bevolking uitmaken. De moslims zouden de Barisan Nasional domineren en Maleisië steeds meer in de richting van een islamitische staat sturen.
De oppositie stijgt van 19 naar 82 zetels, en krijgt daarmee een echte stem in de politiek. De belangrijkste oppositieleider, Anwar Ibrahim, sprak van een ‘beslissend moment' in de geschiedenis van Maleisië. Premier Abdullah Badawi toonde zich aangeslagen. Zijn positie wankelt. Hij ontkende dit weekeinde echter dat hij denkt aan aftreden. Hij zal zich maandag bij de koning melden om een nieuwe regering te vormen.

Voor het oorspronkelijke bericht: http://www.volkskrant.nl/buitenland/article511555.ece/Politieke_tsunami_bij_Maleisische_verkiezingen

-Werk-
Ik heb inmiddels ook met mijn bedrijfsmentor gesproken. Het leuke daarvan is dat ik er niet veel mee op ben geschoten. Zo heb ik nog steeds geen opdracht besproken maar volgens hem was dat ook niet zo'n probleem. Wanneer de tijd daar was had ik immers alle informatie binnen handbereik en ik kon iedereen om hulp vragen wanneer dat nodig mocht zijn. Het kon zelfs in de laatste week nog wel. Nou goed, gelukkig denken ze er makkelijker over dan ikzelf. Maken we een pluspuntje van. Gewoon ergens op tijd beginnen, ff knallen en klaar...hoop ik dan maar. Tweede ‘probleem'; Wie wordt mijn nieuwe bedrijfsmentor. Dat was nog niet bekend maar het invullen van de (tussentijdse) beoordeling dat was nog lang niet aan de orde. Okay, was ik wel met hem eens, dat zou vast wel goed komen. Maar de coaching dan? Nouja ik kon iedereen aanspreken en ze hielpen me wel op weg, dus de werkzaamheden zou ik vanzelf wel onder de knie krijgen. No problemooo! Check. Lekker Aziatisch plannen, gelukkig had ik die eigenschap van mezelf al.

Zover had ik er geen goede hoop in dat de werkzaamheden wel zouden komen. Maar sinds afgelopen week krijg ik van meerdere afdelingen werk aangeboden. Simpele dingen als stickers plakken, folders verpakken en ander promotie materiaal in orde maken voor de dagjesmensen van de cruise.. jeej (heb de dossierkast hier ook al geordend) maar ook wat serieuzer werk.
Van mijn mogelijk nieuwe begeleidster, Shazlin, had ik opdracht gekregen om samen met een collega van mijn afdeling een aanvraag te behandelen. Ik heb nu een reisbeschrijving gemaakt en we zouden samen de prijsopgaaf uitwerken maar ergens is het mis gegaan en nu zit ik weer even niks te doen. Hoe dan ook, zo uit het niks krijg ik nu dus wél oefenmateriaal. God bestaat dus misschien toch. Alleen welke, daar ben ik nog niet helemaal uit. Die van de Indiërs, Chinezen of Maleiers. Hmm, Mohammed is bijna jarig..misschien heeft die iets te vieren. Aan de andere kant had ik al drie dagen een rode bloes aan en rood brengt geluk volgens Chinezen. Nou had ik wel geen reukoffer gebracht maar het zweet van drie dagen zal wel volstaan hebben.
Naast het behandelen van die ene aanvraag ben ik ook gevraagd om 29 maart en (geloof) 8 april te assisteren bij de ontvangst van een groep Duitsers die per cruiseschip arriveren in Port Klang. Ze gaan vervolgens per bus een tour maken naar Melakka of Kuala Lumpur. Ken het exacte schema nog niet maar ik blijf ook overnachten (denk samen met de rest van de bus in een of ander hotel), dus dat is wel geinig. Camera mee en gaan. Studeer danwel niet voor reislijer maar een paar Duitsers de gek aan steken is nooit weg. Bovendien zie ik dan ook eens in de praktijk wat het bedrijf zoal organiseert.
Verder vroeg Shazlin of ik ook op haar afdeling kon bijspringen wanneer dat nodig mocht zijn en ik ga meedraaien op de afdeling reserveringen (o.a. omdat daar twee mensen vertrekken). Wanneer, dat is nog afwachten maar dat zal vast wel ergens binnen nu en 20 weken een keer gebeuren.

Een andere onverwachte wending. Ik dacht er nu, na 5 keer opnieuw mijn planning te hebben opgemaakt, eindelijk uit te zijn met mijn vrije dagen, weekenden en schoolwerkzaamheden. Ik wilde het liefst de eerste 10 weken in de huidige zaterdag shift werken en dan na 10 weken (halverwege) wisselen. Dan kwam ik mooi met vrije dagen uit enzo, moest kunnen. Nou had ik dit enige tijd terug al voorgesteld maar toen werd ik door Human Resource vriendelijk doorverwezen naar mijn stagebegeleider, om het met hem kort te sluiten. Na anderhalve week hem eindelijk gesproken te hebben, krijg ik te horen dat ik vrije dagen e.d. toch echt met personeelszaken moet regelen. Natuurlijk, logisch! Waarom ze mij dan doorsturen weet ik niet maargoed. Teug naar HR. Krijg ik te horen dat ik maar wat moet 'juggelen' met de 5 vrije dagen die ik heb....ja maar...Geen tijd. Damn, shoot!..Oh nee, don't! D'oh...te laat. De shotgun heeft zijn vernietigende werk gedaan. Mn mind is zo aan pieces dat ik alleen nog wazig voor me uit kan kijken. Maargoed ook dat ik nu even niet zeg waar het op staat, mocht ik ooit nog problemen ondervinden binnen het bedrijf dan is HR the place to be! Hoewel ik er net één commando ‘to kill' had gegeven moest ik ze nog even te vriend houden die lemmings. Ik had ze misschien nog nodig voor andere obstakels. Thank God dat ik ervaring had met dit soort tactische ‘mind' games. Anyway, ik ga nu misschien voorstellen om gewoon helemaal van shift te veranderen. Dat ik in deze zit was een soort van iene miene mutten, dus wat boeit het als ik na 1 zaterdag werken van shift verander. Ik moet dan wel een hele day off opofferen om een halve zaterdag vrij te krijgen om naar de Orang Asli te gaan maar dat moet na een beetje ‘juggelen' geen probleem zijn. Noot voor mijn slc-docent: de competentie ‘student kan zich flexibel opstellen' nieuwe content gegeven en volledig meester (voor een cursus interculturele flexibiliteit kan men zich inschrijven bij P.van de Wetering, 062095@nhtv.nl).

-Sight Seeing-
Over Orang Asli gesproken. Afgelopen zaterdag ging dus niet door. De Chief had afgebeld zover ik begreep. Die gasten zijn toch iets meer van deze tijd dan ik had gedacht. Ze verdienen gewoon centjes door o.a. hun waar te verkopen. Had het nagelezen in het boek en ook Suresh had het ergens gementioned op zijn blog. Ze verdienen echter kennelijk ver onder het minimum loon en leven zonder gas en licht zover ik begreep. Hulp konden ze dus misschien toch wel ‘gebruiken'. Ik heb in het boek de naam opgezocht van de persoon die zich inzet voor de Orang Asli. Ook heb ik zijn website gevonden en deze doorgestuurd naar Suresh zodat hij eventueel contact met hem kan opnemen. Ik heb er verder nog niet echt naar gekeken en hij geloof ik ook nog niet. Voordat we die kant opgaan zal ik me er in verdiepen. Mogelijk dat het als apart project op de site kan komen te staan. Daarover later dus meer.

In plaats van naar de Orang Asli ben ik vrijdag eerst een happy hour gaan doen met Suresh en Regina, een andere stageloper. We hebben gegeten op ‘Ming Tien', een gezellig eetpleintje met locals. Daarna zijn we naar ‘ The Curve' geweest. Dit is een soort uitgaanscentrum. Daar hebben we de ‘Laundry Bar' bezocht waar geen zak aan was. Ja, we hadden het met zn drieen wel gezellig. Maar de vatsige couch potatoes met hun gestylde image, die als big pimps mee zaten te rappen op de muziek en waarschijnlijk hun spaarpotje op de kop hadden gezet voor een biertje, vond ik een beetje zielig. Als ik zielig wil zien, dan ga ik wel naar een KFC fabriek waar de kuikentjes massaal halal geslacht worden. Nee Hartemas was leuker. De mensen daar zetten hun spaargeld waarschijnlijk ook om in bier maar gedroegen zich tenminste als nuchtere Brunnepers.

Zaterdag ben ik met Suresh naar een masterclass marketing geweest. Het leek mij een particulier bedrijf dat de classes verzorgd. In totaal zat er een man of 6. Allemaal werkenden die in de weekenden iets bij willen leren. Er zitten bijvoorbeeld ook managers die hun papiertje willen halen en hun kennis willen bijspijkeren. Suresh heeft het geluk dat zijn vader de eigenaar kent, hij kan binnenlopn wanneer hij wil. Bovendien wil hij in de toekomst misschien nog zijn master halen dus de colleges komen sowieso wel van pas. Voor mij is het marketing verhaal herhaling maar het is wel interessant om te zien hoe dat hier gaat. Na afloop krijg ik te horen dat er ergens in april colleges zijn over international business met de focus op cross-cultural. Dat lijkt me op zich wel interessant, ook omdat ik nog wel eens in dit werkveld kon gaan belanden. Voor de Aziaten zal mijn aanwezigheid mogelijk ook leerzam zijn. Denk dus dat ik daar eens een kijkje ga nemen.
Zaterdag avond ben ik met Suresh, Kee en Eilin (collega's) wezen eten bij een tentje waar we de rest van de avond hebben gezeten. Zoals wel vaker waren er weer verscheidene spookverhalen. Ze weten niet of ze er in moeten geloven maar als ik vraag of ze zin hebben om een keer naar zo'n haunted place te gaan, haakt iedereen af. Zo zou er in Genting Highlands een hotel zijn waar een hele verdieping leegstaat omdat het er spookt. Waarschuwingen aan de deuren voor de geest, zodat hij de rest van het het hotel met rust laat. Ze hebben zelf nog nooit iets gezien maar wel allemaal iets vreemds meegemaakt. Misschien moet ik alle verhalen eens gaan verzamelen en later een keer apart posten.
Goed, als ik naar Genting ga dan laat ik het wel weten van te voren. Mochten jullie niks meer van me horen, kom gerust een keer langs...denk wel dat er een kamer vrij is om te blijven logeren...

Zondag heeft Suresh me meegenomen naar Seremban en Port Dickson. In Seremban hebben we een Chinese Boedhistentempel bezocht. Een soort efteling atractie met een mooi uitzicht over Seremban. Van Port Dickson heb ik helaas niet veel van de omgeving gezien want het was al donker. Of het water nou echt zo smerig is als iedereen zegt weet ik dus niet en hoewel dit de eerste keer is dat ik de ‘Straits of Malacca' heb bezocht, heb ik er helaas niet veel van kunnen zien.

Andere plannen:
Zaterdag had Kee het er over om met wat collega's naar Taman Negara te gaan (nationaal park). Dat is in een lang weekend te doen (als ik eruit kom met mijn dagen) en ze kan korting krijgen als we met minimaal 4 personen gaan. Inclusief accomodatie, vervoer, eten en activiteiten liggen de kosten rond de tachtig euro, dus dat valt mee.

Ook wilde ik een weekend naar Genting maar sinds dat op slechts een uur (of twee) rijden ligt, ga ik daar wel een keer een dag heen als ik me verveel. Daarnaast begreep ik dat een kamer huren niet eens nodig is. Mocht je willen overnachten, dan ga je gewoon ergens in een stoel of op een bank slapen. Doen de locals ook. Geen ziel die het in zn kop haalt om je weg te sturen....in tegenstelling tot sommige hotelkamers...

Donderdag willen een aantal collega's naar de fireflies ergens ten zuiden van K.L. We zijn die dag vrij ivm de verjaardag van Mohammed. Vrijdag helaas weer werken dus we zullen wel niet gaan barbecuen en overnachten, zoals iemand voorstelde.

Ook gaan we nog weer een keer naar Seremban met wat collega's. We gaan dan 's ochtends zwemmen bij een waterval en 's middgas struisvogel rijden. Zal wel een filmpje (laten) maken haha. Het einde van de dag gaan we dan misschien barbecuen op het strand in Port Dickson.

Voor de Formule-1 heb ik nog steeds geen companion gevonden helaas. Ik ga dus waarschijnlijk alleen. Als er 1 interessant parcours is en tevens betaalbaar dan is het hier wel. Moet alleen nog even last-minute een ticket regelen...ach ga denk ik voor de goedkope overdekte hill-stand (C2, voor de mensen die het willen weten). Zie dan wel geen finishline maar wel veel van de baan en er hangen grote tv-schermen. Bovendien is dat deel overdekt dus blijft mn camera droog als het regent. Het is en blijft een hill-stand dus de natte voeten neem ik maar op de koop toe. Zou namelijk een wonder zijn als het de hele race droog blijft.

-Nederlanders-
Ook geheel onverwacht kreeg ik van de week een hyves uitnodiging van ene Marleen. Jenny, mijn voorganger bij Mayflower, had me al eens over haar verteld. Marleen komt namelijk ook uit Kampen. Wist ik veel dat ze in Kuala Lumpur woont. Ze werkt voor OAD en heeft hiervoor in Griekenland, Turkije en op de Canarische eilanden gezeten. Ze heeft hier een Iranier ontmoet met wie ze nu een relatie heeft. De grap is dat zij Esther, Linda en Wibbo dus kent (Linda waarom heb je niks laten weten...aldus Marleen, haha) maar ook mensen als Marloes (nichtje Wijnand), Bart v. Ophem, Jeroen Stoel en Edwin en Sarah. Morgen ga ik met haar en Sebastiaan uit het werk eten. Dus dat is wel lachen, Kampenaren onder elkaar. Sebastiaan is een andere student van de NHTV. Marleen kende hem al en ik had al contact met hem gezocht via de webmail van school. Wie weet zie ik ze nog wel vaker, ik blijk in ieder geval niet de enige Nederlander (/Kampenaar) te zijn.

Voor nieuwe foto's van Sermban en Port Klang kijk dan op: http://picasaweb.google.co.uk/patrickvandewetering/SerembanPortDickson

Voor een overzicht van alle foto's kijk op: http://picasaweb.google.co.uk/patrickvandewetering

Groeten en blijf posten! Het duurt nog even voordat ik thuis internet heb dus na 11.00 (Nederlandse tijd) ben ik helaas niet meer op msn te vinden. De enige die ik van de week zo'n beetje gesproken heb is Set...die in zowel Nederlandse als Maleise tijd vroeg in de ochtend zat te pokeren haha. Spreek jullie!

Everybody‘s Gonna Be Happy

Terwijl ik bedenk wat ik de afgelopen week allemaal heb meegemaakt, luister ik naar een nummer van Ryan Adams. Het refrein begint met de woorden ‘where do you go when you're lonely'. Voor sommigen zal dat de slijterij zijn maar de drank lijkt hier onbetaalbaar dus dat is niet de meest voor de handliggende optie.

Nee, ik heb me nog niet eenzaam gevoeld hier maar het eerste wat door mijn hoofd schiet -met de vernietigende werking van een shotgun, die de bewakers van banken en juweliers hier bij zich dragen- is thuis. Nou heb je in studenten termen thuis en thuis-thuis maar zoals ik aangaf had ik het wel naar mijn zin op die oude flat. Ik voelde mij er ondanks de ‘slechte' buurt wel thuis. De mensen van de eetstalletjes, de mini-market, de oude man bij de ingang van de flat en een aantal bewoners kenden me inmiddels en iedereen groette je en was aardig. Ik heb me slechts een keer ‘niet op mijn gemak gevoeld'. Dat was toen ik bij een foodstall wachtte op mijn eten. Een kerel werd iets te nieuwsgierig en vroeg door naar mijn appartement nummer. Waarop ik loog; ‘don't know, just walk straight to it'. Toen hij suggereerde dat ik een ‘nice view' moest hebben, ik dat alleen maar kon bevestigen, besloot ik maar voor de optie ‘meenemen'. Maar de inmiddels vertrouwde omgeving was niet het enige, thuis-thuis was ik wanneer ik mijn laptop aanzette, mijn eigen muziek kon luisteren en het allerbelangrijkste contact kon hebben met vrienden en familie.

Ondertussen ben ik verhuisd. Binnen 5 minuten sta ik in de Carrefour, een Megawinkel met naast etenswaren letterlijk alles wat je kunt bedenken. Een soort Franse super marché, alleen dan meer gericht op non-food. Niet bezorgd, food is hier genoeg..op de benedenverdieping vind je naast de (lokaal zeer populaire) Kentucky Fried Chicken nog diverse andere eetgelegenheden. En ook op de bovenverdieping als je langs de kassa bent kun je er niet omheen. Op de hoek tegenover de Carrefour zit een Chinese foodstall ter grote van een voetbalveld. Hoewel ik van dat eten niet zoveel moet hebben, zitten er in de buurt (zoals altijd) nog genoeg andere eettentjes waar je wel je lol op kunt. De flat is splinternieuw, heeft een zwembad op de derde verdieping met daarnaast een sportzaaltje en overal groene beplanting. Beneden loopt beveiliging rond..overdreven veel zelfs.

Toch voel ik me niet thuis in deze nieuwe, veilige en ‘convenient' omgeving. De Chinese mensen die deze buurt massaal bevolken lijken zich op een andere planeet te begeven. Anders dan de voornamelijk Indiase mensen uit mijn oude buurt. Het komt misschien ook omdat deze buurt gelijk aan de grote weg zit. Het andere is meer een uithoekje waar iedereen elkaar kent en waar ipv bewakers een soort sociale controle heerst. De flat doet ondanks de groene beplanting kil aan.
Binnen mijn appartement zijn zes kamers, een washok en een hok met douche en toilet. Alles is compleet leeg. Er ligt nog geen rol wc-papier bij het toilet. Er hangt alleen wat te drogen in het washok waar iemand een handwas heeft gedaan. Zo te zien zonder resultaat. Een keuken is er niet maar die heb je hier niet nodig. De nieuwe lege ruimten doen niet alleen kil aan, maar versterken ook nog eens het lawaai dat je buiten de deur hoort. De dunne systeemwandjes functioneren daarbij als prima geluiddragers.
Mijn kamer is gebouwd binnen de ruimte die waarschijnlijk bedoeld was als woonkamer. De kamer is klein (vooral omdat het 2 persoonsbed de helft in beslag neemt), er zijn geen ramen. Nou ja, behalve dan het dichtgeschroefde schuifraam met het fel groene bloemetjes gordijn ervoor dat op de hal kijkt. Het raam moet kennelijk het gevoel geven dat je naar buiten kunt kijken. Maar om dat te bereiken kun je net zo goed een gordijn aan de muur hangen zonder daadwerkelijk de moeite te nemen om een raam te plaatsen. Het gordijn kan (net als het raam) niet open en al kon het, dan deed ik het niet. Ik begrijp inmiddels ook hoe mensen met claustrofobie zich moeten voelen, want de muren komen op me af. Ik kan de muziek amper aanzetten, willen de buren er niet van mee hoeven te genieten. Gezellig zijn die trouwens ook niet. Tot nu toe heb ik pas 1 huisgenoot gezien. Hij sprak geen Engels, en wilde het liefst zo snel mogelijk naar zijn kamer. Ik dénk dat we hier momenteel met 4 mensen verblijven.
Tot slot heb ik geen internet om wat afleiding te zoeken of om met vrienden te chatten. Ik zal de overige zaken waaronder; Hét stopcontact, de chinook aan het plafond en het feit dat ik zelf een spiegel, klaptafel en eventueel stoel moet kopen maar niet verder toelichten.

De mensen van mijn werk vinden deze plek echter erg ‘convenient' en mooi mede vanwege de nieuwigheid en de voorzieningen in de buurt. Veel beter dan dat andere. De Chinees/Maleise eigenaresse die ook geen woord Engels spreekt meende ik bij de rondleiding de opmerking ‘verry feng-sui' te horen maken......Feng-sui mn reet, de energie die door dit flatgebouw loopt beperkt zelfs het bereik van mijn telefoon. Voor mij is het een plek die elke vorm van denkvermogen en creativiteit onmogelijk maakt. Het enige wat feng-sui is, is het aantal bussen dat vanaf hier vertrekt en dat is ook gelijk de reden waarom ik moest verhuizen...Het feit dat ik (nog steeds) way-up in het noorden van de stad woon en zover mogelijk van het centrum (laat staan de parken in het zuid-westen van de stad) verwijderd ben maakt het er niet echt veel beter op. Even lekker de deur uit om te ontsnappen aan de kamer of buurt zit er niet echt in...Ik voel me hier nog niet thuis, laat staan thuis-thuis.

Gelukkig kan ik komende week van kamer veranderen. Als ik zelf 100 ringgit (pakweg 21 euro) per maand bijleg kan ik de nog leegstaande kamer tegenover die van mij nemen. Die heeft in elk geval dikke muren die het geluid wat dempen en een raam dat -jawel- naar buiten kijkt. Ook probeert Shino een Chinees/Japanse Collega voor me uit te zoeken of ik een internet aansluiting kan krijgen voor 4 tot max. 6 maanden.

- Happy Hour -
Suresh (een Indiase collega) had besloten om me wat van de stad te laten zien en me mee te nemen voor ‘happy hour'. Hij heeft me vrijdag eerst meegenomen naar Bukit Bintang, het toeristische uitgaansgedeelte van de stad. Het doet me denken aan Amerika met Times Square in Manhattan als grootste inspiratiebron. Met zijn grote bill-boards, lichtjes en plaatsen als Planet Hollywood. Even verderop zit dan ook een groot hotel dat de naam Times Square draagt en een groot warenhuis herbergt. Ook plaatsen als China-Town, de Petronas Towers en de KL-Tower zitten in de buurt. Nadat we gegeten hebben rijden we naar Bangsar. Een buurt wat vroeger hét uitgaanscentrum was onder de lokale bevolking. Nu is het half uitgestorven. We rijden door naar Seri Hartamas, een uitgaanscentrum waar het wel volop bruist. Het is happy hour en we bestellen een kan bier. Nou ja, kan...er gaan ongeveer 6 kabouterbiertjes uit en het kost maar liefst 53 ringgit. Bijna 12 euro voor 6 mini glaasjes en dat tijdens happy hour. De drank is hier dus echt duur. Na het happy hour besluiten we naar huis te gaan. Suresh moet ook nog rijden dus meer drinken lijkt me vanwege het geld en de veiligheid sowieso niet echt verstandig. Rond een uur of 1 komen we tuis. Ik blijf bij hem op de bank slapen want als hij me eerst naar huis moet brengen en daarna zelf nog terug moet, is hij 2 uur verder. De hele avond hebben we het over het werk, cultuurverschillen en politiek gehad. Thuisgekomen praatten we nog door, even later samen met een huisgenoot van hem. Rond een uur of half 5 gaan we slapen want de volgende dag moeten we er weer om 7 uur uit.

- Politieke situatie -
Zoals jullie op sommige foto's al hadden gezien zaten er verkiezingen aan te komen. En ‘belangrijke' want de zittende regering heeft dit jaar voor het eerst meer zetels ter beschikking gesteld aan de oppositie. Zaterdag konden de mensen stemmen. Uit de gesprekken met Suresh en zijn huisgenoot is me het een en ander wel duidelijk geworden. Onder andere dat het dus inderdaad een sch(r)ijndemocratie is. De verwachting is dat de oppositie zoveel stemmen behaalt dat er te weinig zetels beschikbaar zullen zijn. Dat klinkt vreemd maar de zittende regering heeft dus letterlijk een meerderheid van de zetels tot haar beschikking en de oppositie maakt dus eigenlijk bij voorbaat al geen kans om zich in de toekomst echt te verzetten tegen de plannen van de regering. Daarnaast wordt me duidelijk dat er veel corruptie is en dat veel mensen geld hebben gekregen om op de regeringspartij te stemmen. Een aantal mensen die voor de oppositie zijn, nemen niet eens de moeite om zich te registreren en hun stem uit te brengen. Ten eerste heeft het toch geen nut en ten tweede krijg ik de indruk dat het feit dat ze geregistreerd staan angst in boezemt. Angst om hun laatste rechten te verliezen (Ik weet niet of ik het al had opgemerkt maar Indiërs, Chinezen en Maleiers hebben niet allemaal dezelfde rechten). Voor nu leven ze zonder problemen naast elkaar en kan iedereen lekker doen waar hij zin in heeft. Waarom een risico nemen als stemmen toch geen nut heeft? De huisgenoot van Suresh is Maleier en heeft dus meer rechten, maar ook hij wil niet stemmen. Want, waarom wordt hij speciaal behandelt terwijl hij niks meer of minder is. Gelukkig is dat een denkbeeld dat steeds meer mensen vertonen. En voor veel mensen ook een van de redenen om op de oppositie te stemmen. Toch heeft de regering mensen als Suresh en zn huisgenoot, precies waar ze hen wil hebben. Zolang ze niet voor hun rechten opkomen, kan de regering lekker haar gang gaan en hebben de westerse landen of de mensenrechtenorganisaties ook niets te zeuren. Kat in het bakkie dus.

- Orang Asli -
Ook de Orang Asli hebben volgens de grondwet niet dezelfde rechten als Maleiers. De Orang Asli zijn de Aboriginals van Maleisie zeg maar.Ze hebben in het verleden hun rechten niet opgeeist. Met de plotselinge machthebbers wilden ze niets van doen hebben. Dit heeft ze zelfs de titel ‘oorspronkelijke bevolking' gekost. De regering probeert ze systematisch ‘uit te roeien'. Dit gebeurt door complete dorpen te verplaatsen die op stukken grond staan die de regering ‘plotseling' nodig heeft. De regering bouwt nieuwe dorpen voor de Orang Asli met daarin een moskee, een schooltje waar de hendel en zwendel van de regering wordt gepropageerd en de jeugd verleidt wordt om geld te komen verdienen in één van de fabrieken. Twee generaties later en de oorspronkelijke Orang Asli betaan niet meer. Niemand die nog kan zeuren. De regering valt niets te verwijten, die hebben deze arme mensen die niks hadden, geholpen daar waar ze konden. Men heeft voor onderdak, scholing en een toekomst gezorgd, wat wil men nou nog meer?

Van de week bracht Suresh een projectje van hem ter sprake. Hij was samen met een vriend een keer bij de Orang Asli geweest en besloot dat ze wel wat hulp konden gebruiken. Hij besefte dat deze mensen nog minder rechten hadden dan hijzelf. Hij heeft vrienden en collega's gemaild over zijn plannen om spullen in te zamelen en die daar naartoe te brengen. Het bleek een groot succes en hij heeft inmiddels aardig wat spullen verzameld. 13 april gaat hij samen met wat vrienden en collega's naar het dorp toe om voor de tweede keer spullen te brengen en ik mag mee. Sterker nog: hij gaat aankomend weekend al en dan kan ik ook mee. Dat is op zich wel supergaaf omdat ik niet als toerist zo'n dorp bezoek en een show krijg opgevoerd. Ik zie ze in hun ‘oorspronkelijke' staat.
Ook de regeringspartij doet trouwens aan dit soort vrijgevigheid. Echter wel met een boel banners, vlaggen en camera's erbij en in de periode zo vlak voor de verkiezingen...

Ik ben er nog niet over uit of het helpen van de Orang Asli nou juist goed of slecht is. Helpen ze de regering zo niet alleen maar? Ik ga proberen Suresh in contact te brengen met een man die voor de rechten van de Orang Asli strijdt. Ik heb over hem gelezen in het boek ‘Sprong van de Maleise tijger' van Brigitte Ars...misschien kan ik met haar in contact komen. Een beetje organisatie kan geen kwaad denk ik.

- ‘Werk' -
Op het werk begin ik me aardig op mijn plek te voelen. Ik begin steeds meer mensen te kennen en heb inmiddels mn bureau aardig ingericht. Dat komt mede omdat ik nog weinig werkzaamheden te verrichten heb. Mijn stagebegeleider komt woensdag pas weer...die is dan anderhalve week weggeweest. Ik moet met hem mijn stageopzet en stageopdracht bespreken. Probleem is echter dat hij over een week ofzo voorgoed vertrekt en dat het nog maar de vraag is wie daarna mijn begeleider wordt. So far, no good dus...afwachten maar.
Van een van mijn mogelijk toekomstige stagebegeleidster heb ik te horen gekregen dat ik ook op haar afdeling wat werkzaamheden kan gaan verrichten. En ze heeft me wat vertaal werk gegeven, mocht ik me soms gaan vervelen.
Verder ga ik met een collega binnenkort naar Port Klang, een havenstad dicht bij Kuala Lumpur. Ik moet haar geloof ik assisteren bij de ontvangst van cliënten die daar arriveren met een groot cruiseschip.

Aangezien ik na mijn stage zelf ook nog een rondreis wil maken door Maleisie en Borneo, is het misschien een idee om dat als oefening te gebruiken. Ik stel dan zelf de reis samen, maak een reisbeschrijving en een prijsopgaaf. Dat zou wel geinig zijn...weet ik gelijk wat het gaat kosten en is mn planning ook zo goed als rond. Ik zal het eens voorstellen, zodra ik me begin te vervelen.

- Sight Seeing -
Uiteraard ga ik me hier niet zitten vervelen. Ook tijdens mijn stage wil ik het een en ander gaan bezichtigen. Vorige week had Zeinep -uit Centraal Rusland- me al meegenomen naar een behoorlijk luxe gebouw van zo'n 135 meter hoog. Het ministerie van toerisme. We moesten er een brief afleveren en zo kon ik gelijk het gebouw met daarin ook een vvv-kantoor bezichtigen. Afgelopen vrijdag heeft Suresh me dus het een en ander laten zien.
Maandag hebben Shirley en een andere collega van de afdeling Marketing me meegenomen naar een drietal Batik winkels, de Selangor Culture Club en naar Batu Caves.

Batik is handgeschilderde stof. Ik kon bij de eerste winkel 2 stukjes gratis uitzoeken als presentje. Het zijn reststukjes die normaal 20 ringgit per stuk moeten opbrengen. Voor de dames prima als sjaaltje te gebruiken. Ha, nu heb ik vast een mooi origineel cadeautje voor mn zusje en een verlaat verjaardagscadeautje voor Winters. Daar kom ik mooi goedkoop vanaf....haha, nee hoor geintje. Ik zal er nog wel iets bij halen.

Batu Caves is een heilige plek voor Indiers. Tijdens Deepavali gaan gelovigen hiernaartoe om zich met voorwerpen te laten doorboren en compleet in trance de trappen naar de tempel te bestijgen...Dat hebben wij dus even niet gedaan. Er was geen tijd om al die speren en bende in te brengen, Mayflower wachtte op ons.
Ik dacht dat Batu Caves net buiten de stad lag, volop in de natuur, maar dat is dus niet zo. Batu caves ligt gelijk aan de drukke weg. Het lijkt zelfs gelijk aan Kuala Lumpur te grenzen. Toch is dat niet helemaal waar, ergens tussen de bebouwing en wegen door ligt namelijk de grens van Kuala Lumpur. Batu Caves bevindt zich in de deelstaat Selangor, evenals de Batik Stores en zoals de naam al doet vermoeden; de Selangor Culture Club. Dit laatste is een soort overdekt megaterras met langszij een buffet en vooraan een podium waarop dagelijks twee shows worden opgevoerd. Na tonnetje rond te zijn, wordt de klant nog even door de wellness ruimte geloodst om vervolgens bij de chocolademaker, de chocoladewinkel en de batikwinkel te eindigen.

De komende weken staat er nog genoeg op de agenda. Hieronder een overzichtje:

Zaterdag15 maart:Orang Asli bezoeken
Zondag 23 maart:Formula-1 Sepang
Woensdag 26 maart:Uit eten met collega's
Zaterdag 29 maart: Port Klang, assisteren bij binnenkomst cruiseschip...¿?
Zaterdag 12 april:Orang Asli spullen brengen

Genoeg te doen dus en ik wil in de vrije weekenden ook nog Melakka (oude historische stad), Genting Highlands (entertainment / gok park in de bergen) en misschien naar Taman Negara (nationaal park / beschermd regenwoud). Verder neemt Suresh me in een vrij weekend nog een keer mee naar Seremban. Dat is gelegen ten zuid-oosten van K.L. in de deelstaat Negeri Sembilan. Van daaruit is het ook maar een klein stukje naar Port Dickson, een bekend strand.

Bedankt voor alle reacties zover, leuk dat de meesten van jullie wat van zich laten horen.

Als je de foto's van de Batikstore's en Batu Caves wilt zien kijk dan op: http://picasaweb.google.co.uk/patrickvandewetering/BatikstoresEnBatuCaves

Als je de overige nieuwe foto's wil zien kijk dan in de oude map op: http://picasaweb.google.co.uk/patrickvandewetering/KualaLumpur2502TM0503

Jeugdsentiment (en een korte introductie)

Daar zit ik dan, in de boardroom van Mayflower head quarters. Ik ben een uur of 7.00 lokale tijd geland. Het is hier 7 uur later (wintertijd) en mijn biologische klok slaat 00.00. In het vliegtuig heb ik nog even proberen te slapen. Als ik bij elkaar 2 uur heb geslapen dan is dat dus mooi even meer dan ik normaal op dat tijdstip zou doen...altijd mooi meegenomen.
Na de ontdekking van gratis internet op het vliegveld en het checken van mijn mailbox ben ik met de airtrain naar de baggage claim gereden. Daar heb ik pakweg een uurtje doorgebracht totdat ik één van de laatste der mohikanen was die als een doelloze nog op zijn koffer stond te wachten. Ik had bij aankomst een rondje gelopen om te kijken of de koffer er al was maar er was natuurlijk geen koffer te bekennen. Niet op en ook niet naast de band. Hadden de vriendelijke medewerkers achter mijn rug om bagage van de band gehaald, ik denk bij wijze van service. Concept: +, Performance: die miste ik, zang: klaagzang.

De rit van het vliegveld naar Mayflower verliep goed. De snelwegen zijn wel okay hier en het uitzicht ook, airco aan en gaan. De chauffeur was van Mayflower. Hij vertelde over de bierbrouwer waar we langs reden en ook hoe duur het bier wel niet was. Het is een Islamitisch land en voor de meeste mensen hier is alcohol dus not-done en om gebruik te ontmoedigen, erg prijzig. Toen ik hem vertelde dat je voor 50 ringgit bij ons wel 24 flesjes kreeg, zou hij van de weg raken...Bij wijze van natuurlijk maar welke gezonde Hollandse jongen kan daar nou geen begrip voor opbrengen. Immers een flesje kost daar omgerekend ruim €2. Kennelijk is dat de prijs in de supermarkt en daar had deze meneer dus ongeveer 4 flesjes voor. Al met al duurde het ritje een klein uurtje en tegen 9.30 kwam ik aan bij Mayflower.

Ik verwachtte dat het bedrijf ergens in een buitenwijk van Kuala Lumpur zou liggen met allemaal andere ‘moderne' kantoorgebouwen. Immers Mayflower is een toonaangevend bedrijf op deze markt en is met ruim 500 medewerkers vrij groot. Hoewel het in een buitenwijk ligt en de plannen voor nieuwbouw daar ook aanwezig zijn, is het gebouw - laat staan de wijk - verre van modern.
De buurt doet me denken aan de foto's van Miranda, tijdens haar stage in India. Degenen die ze gezien hebben, begrijpen wat ik bedoel. Die kleine garageachtige winkeltjes, mini markets en niet te vergeten talloze eettentjes. Alleen daar waar in India de werkelijkheid wordt geromantiseerd en verbloemd door de palmbomen en overige tropische begroeiing, is het hier één grauwe bedoening.
Het gebouw is in verhouding tot de rest nog vrij netjes. Een wit gebouw, 2 verdiepingen hoog, donkergetint glas, vies lelijk laag wit muurtje met om de zoveel meter witte pilaren en daartussen vieze hoge groene hekken eromheen. Het hekwerk staat iets meer dan 2 auto's breedte om het gebouw heen. Aan de binnenkant van het hek staan langs de hele lengte mee auto's geparkeerd, wat het geheel behoorlijk beklemmend maakt. Pal voor de ingang hangt onderaan het muurtje een bordje ‘reserved manager'. Het heeft een onderhoudsgarage voor de touringcars aan de achterzijde maar het hele gebouw doet me denken aan een garagebedrijf.

Binnen zit een dikke gezellige Indiase die iets weg heeft van Jabba de Hut. Toch blijf ik erbij dat het glas tegen de zon is. Ze is namelijk erg open, vrolijk en goed gebekt. Een vriendelijke tante die niet voor niets op de receptie zit. Ze vertelt me plaats te nemen en na ongeveer een half uur word ik opgehaald door Catherine. Met haar en met Fion - beiden van Human Resource Department - heb ik meerdere malen gemaild voordat alles rond was. Catherine brengt me naar boven en daar zit ik dan, in de boardroom.

Een half uur inmiddels. Maar met het gevoel alsof ik 15 á 20 jaar terug in de tijd ben. Aan de systeemwanden hangt van dat wit/crème (vergeelde) behang met van die kleine, licht rood en grijs/zwarte spikkeltjes. Die met het streepjesmotief (en in het blauw) vind ik terug in een andere ruimte. Op de vloer ligt van die ouderwetse, blauwe, kortpolige, platgetrapte standaard vloerbedekking. Afgewerkt met een aluminium plint met een rubber strip in het midden. In het vergeelde systeemplafond hangen de ouderwetse tl-bakken met die grove roosters erin. Aan de wand hangt een eveneens vergeelde airco met daaronder een kabelgoot naar het bedieningspaneel. Het klepje wat open staat verraadt dat het ooit toch echt wit is geweest. Ook hangen er overal lijsten met de ‘rewards' die ze in de loop der jaren hebben verdiend. Elk een ander lijstje, de meeste met donker hout omkleed, volstrekt willekeurig opgehangen zo lijkt het. Hoewel, als je langer kijkt lijkt er een soort van structuur in te zitten...als je dat wilt. Ook van binnen doet het me denken aan een autogarage. Al met al valt het ergens binnen de verwachtingen. De uitstraling doet me denken aan vroeger. Een stukje jeugdsentiment wat herleeft. Ik voel me op de een of andere manier wel thuis hier. Hoewel anders, toch herkenbaar.

Met tussenpozen van een half uur ontmoette ik vervolgens Catherine, Fion en Jason. Jason is mijn bedrijfsmentor. Tegen de middag namen Catherine en Fion me mee naar mijn appartement. Ze hadden eigenlijk nog niets geregeld en kwamen dan ook met een tijdelijke oplossing. Ik blijf er niet, mede omdat het vervoer van en naar het werk van hieruit een probleem is . Aangekomen bij het appartement, bleek dat er niet eens een matras was. Mijn klok sloeg inmiddels een uur of 06.00 en ik kon er op zich wel een gebruiken. Na ons bezoek aan het appartement reden we langs de wasserette en twee mini markets. Vervolgens hebben we wat inkopen gedaan en zijn we ergens gaan eten op kosten van de zaak. Tegen 14.00 ben ik naar mijn lege appartement gebracht en rond 15.00 kwamen ze mij een nieuwe matras, kussen e.d. brengen. Later in de middag kwam de huisbaas - die naast me woont - langs om mij een stoel en een mok aan te bieden zodat ik in ieder geval iets had. Ik vroeg aan hem of hij internet had en hoe ik daaraan kon komen. Hij had een draadloze modem zei hij. Uiteraard maak ik daar nu (met zijn toestemming) gretig gebruik van. I like.

Gister hoefde ik nog niet te werken. Ik kon ‘uitslapen' tot een uur of 10.00 en 10.45 ben ik opgehaald door de vader van Fion met zijn taxi om naar Midvalley te gaan. Een van de grootse shoppingmalls in town. Aangezien ik het een en ander nodig had (waaronder slaap) kwam deze day off mooi uit. Voor 2 pantalons, 3 bloesjes, een nette riem, 2 handdoeken een lepel en een vork (een mes gebruiken ze hier niet), was ik uiteindelijk een euro of 50 kwijt. Niet gek dus.

Het einde van de middag en avond heb ik op internet gezeten en wat bijgepraat met iedereen. Ik heb mijn stagebegeleider en het praktijkbureau gemaild dat ik hier goed ben aangekomen en heb de eerste foto's geplaatst. Die zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.nl/patrickvandewetering/KualaLumpur2502

Vandaag ben ik om 8.30 opgehaald met de shuttlebus van Mayflower. Ik heb samen met medewerkers van andere departments een algemene introductie gehad en een rondleiding langs alle afdelingen. Vervolgens werden we naar een ander gebouw gebracht waar de carrental gevestigd is. Tegen de middag heb ik gelunchte met wat collega's. Die waren gelukkig vrij open en nieuwsgierig dus dat was wel oké. We hebben bij een van de vele eetstalletjes gegeten en ik heb maar van alles wat gepakt...wat nou wel en niet lekker was weet ik niet meer, laat staan hoe het heet. Het kost in ieder geval niks. Voor 3,50 (ongeveer 75ct) kun je eten. Met drinken erbij ben je ongeveer een euro kwijt. Het berekenen van de prijs is natte vingerwerk, volgens mij doen ze maar zo wat. Je kunt namelijk pakken wat je wil en de keus is vrij divers, vaste prijzen zijn er niet.
De rest van de middag heb ik allereerst het vervoer voor de rest van de week geregeld. Ik word nu elke morgen opgehaald met de shuttlebus en teruggebracht door een collega (of in ieder geval in de buurt afgezet). Verder heb ik wat brochures doorgelezen om meer te weten te komen over de producten die Mayflower te bieden heeft. Rond 18.30 ben ik door mijn collega afgezet bij mijn woonblok. Daar was een marktje gaande dat er kennelijk wekelijks staat. Heb me even omgekleed en wat dingen gekocht waaronder een ‘smaakloze' dragonfruit ( of pitahaya), waarvan ik de naam even op internet heb opgezocht. Nee, de durian lijkt me meer een uitdaging. De omschrijving luidt als volgt:

Ze zijn (bij Europeanen) berucht om hun doordringende geur, die het midden houdt tussen oude schimmelkaas, rotte uien of eieren en terpentijn; waarschijnlijk wordt de lucht veroorzaakt door zwavelverbindingen in de vrucht.
Het gelige-witte vruchtvlees, eenmaal uit de schil genomen, is minder doordringend van geur. Het is romig van consistentie en heeft de smaak die even gecompliceerd is als de geur: iets van banaan en gedroogde vijgen, met een vleugje gestoofde ui en amandel en met en duidelijke nasmaak van vanille. Het eten van het vruchtvlees laat een knoflookachtige mondgeur achter.

Het heet niet voor niets ‘stinkvrucht'...

Volgende week zit ik dus mogelijk ergens anders. Voorlopig heb ik het hier wel naar mijn zin. Het uitzicht (zie ook de foto's) en het internet bevallen me wel. De werkdagen zijn hier wel erg lang. Officieel van 8.30 - 18.00 met een uur middagpauze.

Ik zal binnenkort nieuwe foto's maken en weer wat van me laten horen. Spreek jullie!!

No Sleep

Het is 2.15 maandagochtend. M'n ouders zouden dit nu moeten zien, met m'n laptop onder de dekens. Ze zouden de wereld vervloeken om de pc's die het leven van alledag beheersen. En mij erbij. Toch denk ik dat ze het mij en de uitvinder van de pc wel zullen vergeven. De komende tijd zullen we er meer dan ooit afhankelijk van zijn.

Ik heb na mijn besluit om morgen het college over te slaan nog een film afgekeken en wat lopen zappen en zojuist de herhaling van buitenhof nog bekeken. Niet omdat ik interessant wil doen, maar omdat het mijn interesse kon vasthouden. Mijn ouders hebben gelijk ik begin 's nachts pas te leven. Als de dagelijkse afleiding en verplichtingen er even niet meer zijn en ik mijn gedachten ergens op kan focussen.

Het is alsof je op het bevrijdingsfestival, met een verlept treetje bier, je een weg baant door de mensenmassa om vooraan bij De Dijk te komen. Daar waar de rest van je vrienden zou zijn. Aangekomen tref je slechts één vriend, degene die voor je uitliep en zich een andere weg naar Rome heeft gebaand. Samen sta je daar met je handen vol bier wat inmiddels door de treetjes heen zakt. Eenzaam maar voldaan. Het is onmogelijk om terug te lopen en de rest te zoeken. Het bier delen we uit aan andere muziekliefhebbers. Het loopt niet zoals verwacht, maar wat doet het er toe. Ik ben volledig gefocust op de band en ga op in het moment. Gevoel van tijd is er niet meer en het gevoel duurt voort... Op die momenten denk je; zou het maar nooit morgen worden. Dan zou niet alleen het gevoel, maar ook het moment voortduren. Zoals The Cardigans in het nummer No Sleep ooit bezongen;

If I had one wish fulfilled tonight
I'd ask for the sun to never rise
If God passed a mic to me to speak
I'd say stay in bed, world
Sleep in peace

Over ongeveer 14 dagen is het zover, dan zit ik in Maleisië. Ik besef het nog niet eens. Het is alsof ik daar sta met mijn treetje bier en niets vermoedend ga ik de menigte in. Als ik aankom is het eenzaam. Alleen ik en mijn gedachte aan jullie zullen er zijn. Eenzaam maar voldaan arriveer ik. Niet zoals gepland waarschijnlijk maar wat doet het er toe. Mijn doel is in zicht, niets stopt me om op te blijven en in het moment op te gaan het komende half jaar.

Alleen met mijn gedachten zal ik me met een voldaan gevoel volledig kunnen focussen op mijn stage. Ik zal jullie niet missen. We houden contact en bovendien, voor je het weet is het morgen. Dan is de band naar huis, het veld leeg en verlaten en zitten we samen onze ervaringen op te halen. Till then; stay in bed world, sleep in peace.